Gekunstelde stijlvorm

Het is een origineel idee om twee verhaallijnen in een boek te verwerken, waarbij elke verhaallijn chronologisch omgekeerd is. Ik heb mezelf de vraag gesteld of dat de leesbaarheid van het boek ten goede komt.
Voor mij kwam het in elk geval over als een interessant experiment van de schrijver Alex Schulman.
Na een aantal passages herlezen te hebben en met hulp van verklaringen door andere recencenten heb ik het boek redelijk kunnen begrijpen (denk ik) maar het blijft nog steeds een middelmatig projekt voor me.
Het redelijk welvarende middenstandsgezin heeft een zomerhuis waar men de zomers aan een meer en bij de bossen op zeer aangename wijze door brengt. Het boek beschrijft de verhoudingen tussen de gezinsleden onderling, waarbij opvalt dat de kinderen veelal aan hun lot worden overgelaten. De moeder is licht alcoholisch en de vader bemoeit zich nogal streng en afstandelijk met het gezin. De drie jongens Benjamin, Pierre en Nils worden redelijk helder beschreven als ravottende en af en toe vechtende jongeren.
Helaas hebben ze geen vrienden en ze moeten dus het leven maar onderling, zonder veel sturing door de ouders, zien te ontwikkelen.
De karakterisering van de jongens komt niet uitgebreid maar juist voldoende uit de verf.
Nils is de intellectuele en afstandelijke jongen die zichzelf in de toekomst prima zal weten te redden dankzij zijn commerciële inzicht en zelfstandigheid.
Pierre is meer een macho-figuur, vechtlustig en veel belang hechtend aan uiterlijk vertoon. Hij rookt dan ook sigaretten.
Benjamin is de ik-figuur die op mij neutraal overkomt, maar wel een onderzoekende geest heeft. Hij raakt gefascineerd door het gekraak uit het elektriciteitshuisje en gaat daar dan ook op onderzoek uit, met desastreuze gevolgen.
Al met al is het geen ideaal gezin, maar ik heb het idee dat het ook nog wel veel slechter kan.
Een bijzonder element in het verhaal is de hond Molly, die halverwege het verhaal transformeert naar het zusje van de broers. Ik heb er nogal wat moeite mee gehad om dat te begrijpen, hetgeen mijn waardering voor het boek in negatieve zin heeft beïnvloed.
Al met al is het lezen van het boek voor mij een enigszins verwarrende ervaring geweest.
Ik heb het idee dat het continu afwisselen van heden en verleden meer iets is, dat in een verfilming zou passen dan in een boek.
De schrijfstijl is prettig, hetgeen ook op conto van de Nederlandse vertaling door Angélique de Kroon komt.