Herkenbare kantoorhumor

Als het gaat om kantoorhumor, lijkt het toch vaak te gaan om herkenbaarheid van bestaande kantoorsituaties. Ook als je zelf nooit op een kantoor hebt gezeten, worden de beschreven situatiesals levensecht ervaren. Misschien zou je willen dat het echte kantoorleven zo levendig zou zijn. Levendig in de zin van confrontaties met velerlei typen mensen met al hun eigenaardigheden.
Het boek van Paulien Cornelisse , "De verwarde cavia terug op kantoor" roept associaties op met de Engelse televisieserie "The Office" en ook met het onvolprezen VPRO programma (destijds) Jiskefet.
Hoe brengt Paulien Cornelisse het er vanaf als het gaat om met een flinke dosis fantasie een kantoorleven te beschrijven.
Het boek bevat in wezen een verzameling voorvallen op een kantoor waar de verwarde cavia zojuist is aangenomen om de PR van het bedrijf te verzorgen. Het samenstellen van een nieuwsbrief blijkt haar belangrijkste taak te zijn.
De relaties met haar collega's worden op ironische manier beschreven. Zo is er een meneer Van Put die hoegenaamd niets doet. Er werkt een meneer Otto, die geïnteresseerd is in oorlogvoering en de daarbij behorende "games" in kantoortijd uitvoert. De uiterst zorgvuldige Sandra, bureau-beheerder, wordt natuurlijk office-manager genoemd en wordt raak getypeerd als een nauwkeurige en bureaucratische kantoormedewerker, die de medewerkers goed weet te instrueren hoe ze met kantoormateriaal om moeten gaan.
Ook enkele andere kantoormedewerkers worden op een consequente manier getypeerd, hetgeen resulteert in herkenbaarheid en humor omtrent het specifieke gedrag van diverse personen.
De ik-persoon blijkt een als een cavia behaarde vrouw te zijn, hetgeen bij mij nogal wat bevreemding opwekt. Het nut van een dermate onbestaanbaar persoon is me niet duidelijk en lijkt me ook overbodig.
Het in 2016 verschenen boek "De verwarde cavia" heb ik niet gelezen. Dit boek zou wat licht kunnen laten schijnen op de invoering van deze verwarde cavia-persoon in dit deel 2 "De verwarde cavia terug op kantoor".
Het boek is prettig geschreven, gemakkelijk leesbaar met af en toe wat elementen die thuis horen in spreektaal zoals "echt" (versterking) en "letterlijk" (overgenomen uit het Engelse literally, ook als versterking bedoeld). Maar dit zijn vermoedelijk linguistische stoplappen die nu eenmaal bij het spraakgebruik in het kantoorleven thuis horen.
Ik heb de indruk dat het boek net wat te weinig humor heeft om aanbevelenswaardig te zijn. Er zijn wel degelijk enkele karikaturale situaties beschreven, die humoristisch overkomen, maar dat zouden er veel meer kunnen zijn.
Het boek is een leuk tussendoortje van 200 bladzijden dat in 2 dagen, niet al te ingewikkeld, regelmatig een glimlach weet op te roepen.