American graffity

Het lezen van dit boek deed me regelmatig denken aan de speelfilm "American graffitty" van George Lucas uit 1973. Deze film gaat immers over het leven van scholieren in een Amerikaans stadje, die op het punt staan om volwassen te worden. De Duits-Zwitserse schrijver Benedict Wells heeft over dit onderwerp een boek geschreven, waarvan ik in eerste instantie verbaasd was dat het zich niet in Europa afspeelde, maar in de VS.
Je zou verwachten dat Wells hiervoor een tijdje in de VS heeft moeten wonen, maar ik krijg de indruk dat dit niet het geval geweest is.
Nou ja, het is per slot van rekening een roman, dus de werkelijkheid is datgene wat zich op de gedrukte pagina's afspeelt. In het begin was ik aangenaam verrast door de heldere schrijfstijl zonder veel opsmuk en met humoristische levensechte dialogen zoals je die bij jeugdige mensen kunt verwachten. De ik-verteller is de 15-jarige Sam. Zijn moeder is van mening dat hij te weinig vrienden heeft en zij zorgt er voor dat hij als bijbaantje bij de locale bioscoop in het stadje Gray wat meer onder de mensen komt. Daar ontwikkelt hij inderdaad vriendschap met twee iets oudere jongens Cameron en Hightower.
Ook speelt een vreemd punk-achtig meisje op rolschaatsen, Kirstie, een rol in zijn relatie met leeftijdgenoten. De nog maagdelijke Sam is vanzelfsprekend nogal geïnteresseerd in dit meisje, maar deze belangstelling is niet wederzijds.
De activiteiten die door deze groep worden ondernomen worden prettig beschreven op een natuurlijke en soms humoristische wijze. Nogmaals, de relatie met bovengenoemde speelfilm ligt er dik bovenop en het lijdt geen twijfel dat Wells deze film gezien moet hebben om iets meer van de Amerikaanse jeugdcultuur te kunnen begrijpen.
Ik ben zelf niet bijzonder geïnteresseerd in de cultuur van de VS, maar ik moet zeggen dat ik hoge waardering heb voor de daar ontwikkelde cinematografie en de muziekindustrie. Alle genoemde films in het boek zijn bekende klassiekers, die stammen uit de 50-ger tot 70-ger jaren. Onwaarschijnlijk dat genoemde films in zo'n bioscoop in de 80-ger jaren vertoond zouden kunnen worden. Deze films zijn immers in het beschreven tijdvak voornamelijk voor cinefielen van belang. Opvallend is dat als het over muziek gaat dat dan veel modernere muziek genoemd wordt.
Een aantal zaken in het boek vond ik nogal overdreven zoals o.a. dat het sluiten van één restaurant het verdwijnen van de leefbaarheid van Gray zou betekenen.
De titel van het boek is ontleend aan een gedicht, "Hard Land", van de 19e eeuwse dichter William Morris. Dit gedicht wordt ieder jaar gebruikt als test voor de aan het eindexamen deelnemende scholieren. Zij moeten een goede verklaring kunnen geven voor de gebruikte tekstregels. Deze dichtregels zijn immers geschreven in de vorm van metaforen en zouden een seksuele betekenis moeten hebben. Ook dit gaat mij wat ver, maar ik moet erkennen dat ik persoonlijk nooit veel van poëzie heb begrepen. Dat het begrip Hard Land metaforisch is bedoeld, geloof ik wel, ik hou het er maar op dat er mee bedoeld wordt, dat het nogal zwaar is om van jeugd naar volwassenheid te groeien.
Een kwaal van veel moderne literatuur is, dat het hoofdbrekens kost om een relatie tussen de titel van het boek en de inhoud van het boek te kunnen vinden
Voor mij kwam de afwikkeling van het verhaal nogal sentimenteel over,
Spanning, humor of onverwachte ontwikkelingen waren ver te zoeken. Bijna iedereen krijgt wel eens te maken met het overlijden van familieleden of vrienden, maar dat is, zoals in het boek wel genoemd wordt: "en toch".
Alle genoemde films en muziekstukken zijn de moeite waard om te bekijken, dus dat is een meerwaarde van de referentielijst aan het eind van het boek.
De vertaling van het boek door Joke Baardman vond ik iets minder dan ik van haar gewend ben.
Voorbeelden: "Bijbelvast" hoort "bijbelvast" te zijn. Door mensen "omspoeld" zou door mensen "omringd" moeten zijn. Een "beklemd" gevoel moet een "beklemmend" gevoel zijn. Op blz. 246 heeft de vader een "letter" in zijn hand. Ook grammaticaal soms, tot mijn verbazing, nogal in Amerikaanse stijl. ("I can't wait until")
Ook het vreselijke, in spreektaal alomtegenwoordige gebruik van het stopwoordje "echt" wordt in het boek, met name aan het einde, teveel gebruikt.
Dus geen 10 voor de vertaling maar wel een 9.