Net iets te ongeloofwaardig om bloedstollend te zijn

Een sneeuwstorm, een aanval door hackers op de energiemaatschappijen van Amerika en een waarschuwing dat er vogelgriep zou zijn uitgebroken... Dit is een kerstavond in New York om nooit meer te vergeten.
Mike Mitchell en zijn familie en buren proberen zich zo goed mogelijk door deze gebeurtenissen heen te slaan in hun appartementencomplex. Eerst lijkt dat ook nog best goed te lukken, maar als de situatie te lang aanhoudt en hun deel van New York ook nog afgesloten is van de buitenwereld, waarbij de autoriteiten maar weinig boodschappen uitzenden om de bevolking op de hoogte te houden en gerust te stellen, ontstaat er al vlug een grimmige sfeer in New York waarbij iedereen vooral voor zichzelf probeert te zorgen om te overleven. Er is schaarste aan alles en niet iedereen is bereid om zich op te offeren...

Ik moest echt een poosje nadenken over wat ik nu eigenlijk van dit boek vind. Het probleem is dat het op zich best lekker wegleest, de schrijfstijl is vaardig en plezierig en de personages zijn goed uitgewerkt. Het is dus eigenlijk geen slecht boek.
En toch had ik regelmatig momenten dat ik dacht, tja, wat een onzin, of zin om de personages toe te schreeuwen: 'kom op, open je ogen en denk na!!'
Kortom, het plot van dit boek werkt alleen omdat er een opeenstapeling van onverwachtse en onwaarschijnlijke voorvallen plaatsvindt, als reactie waarop de personages zich regelmatig als echte sukkels gedragen. Nou kun je natuurlijk zeggen, wat is het probleem? De wereld is vol sufferds die de meest maffe acties uithalen en niet in staat zijn uit een paar brokjes informatie die zaken te destilleren die het overleven in ieder geval een stuk bevorderen. En trouwens, de geschiedenis hangt aan elkaar van rare toevalligheden en ongeloofelijke wendingen.
Eigenlijk is dat ook een van de conclusies achterin het boek:
'Was het niet meer dan een onwaarschijnlijke aaneenschakeling van gebeurtenissen? Misschien niet, maar onwaarschijnlijke gebeurtenissen vonden over de wereld met een verontrustende regelmaat plaats. Zelfs na alle achterafanalyses begreep niemand echt helemaal hoe alles tegelijkertijd verkeerd had kunnen gaan.'
Maar ja, fictie is niet hetzelfde als realiteit en beantwoordt aan zijn eigen wetmatigheden. Het leven is plotloos, een boek hoort dat niet te zijn.

Mijn grootste irritatie tijdens het lezen was dat de plot werkte omdat met name het hoofdpersonage erg geneigd is om heel wantrouwig situaties erg negatief uit te leggen. Een hoofdpersonage dat tevens de ikverteller is. Misschien is het nog te verklaren dat je denkt dat een paar gewapende mannen met honger een mens aan het villen zijn als je door het raam naar binnen kijkt en een bloederige bende ziet. Maar als je vervolgens Washington inloopt zonder enige belemmering terwijl de mensen rond je vrijelijk in en uit krioelen, je ziet wat Chinese militairen en je maakt direct dat je de stad uit komt omdat je ervan overtuigd bent dat de VS door China onder de voet gelopen is, dan ben je toch wel echt een sukkel. Vooral als je hulpvaardige mensen tegenkomt die je een lift geven, maar je dan niet zo snugger bent om even naar de stand van zaken te vragen.

Een ander probleem van het plot is dat de auteur een paar mooie aanzetten in het verhaal dood laat bloeien. Een opbloeiende animositeit tussen hoofdpersonage Mike en zijn buurman en de collega van zijn vrouw Richard bloeit bijvoorbeeld voortijdig dood, terwijl de auteur hier lang niet uithaalt wat erin zit. Dit geldt voor diverse plotlijnen.
Het zou bloedstollend spannend kunnen worden, maar dat gebeurt dan telkens niet. In plaats daarvan vertelt Mike ons achteraf als in een soort voetnoot nog even dat de vermoedens van de lezer terecht waren, maar dan is de prik wel uit de cola...
Niet dat het hele verhaal hier nou door om zeep geholpen wordt, maar jammer is het wel.

Tegelijkertijd zijn het de personages die dit verhaal redden. Bij aanvang twijfel je ook daaraan. Het is allemaal heel netjes uitgewerkt, er zijn spanningen tussen Mike en zijn vrouw, rondom hun buurman en tevens haar collega Richard. Mike verdenkt zijn vrouw zelfs van ontrouw. Het is niet zo gek dat hij zijn buurman dus ook niet zo aardig vindt. Mike wordt direct neergezet als een wat wantrouwige ziel. Zijn buurman als een dominante figuur, zo'n type dat de buurtbarbeque direct onder zijn beheer neemt en dan voor zichzelf de beste plek opeist om het grootste stuk vlees op te leggen. Maar het blijft allemaal te netjes, teveel 'personages volgens het boekje'. Zodra de storm uitbreekt, de electriciteit plat gaat in de stad en de bewoners merken dat ze op zichzelf aangewezen zijn, ontstaat er dan ook al vlug een soort strijd tussen Matthew en Richard. Een bende dringt in hun appartementencomplex binnen en steelt brandstof en voedsel. Matthew verdenkt Richard zonder dit hard te kunnen maken. Tot overmaat van ramp blijkt Matthews vrouw Lauren ook nog een groot geheim voor hem te hebben dat ze eruit flapt, waarna hun leven nog gecompliceerder wordt.... en dan is er nog hun peutertje. En het dochtertje van beste vriend van Matthew, Chuck. Hoe kunnen zij de situatie overleven?
Het is zeker een verdienste van Mather dat hij in staat is om de personages hier extra diepgang te geven. Hun onderlinge verhoudingen worden mooi neergezet, iedereen reageert anders op de extreme omstandigheden, maar Mather weet over al zijn personages een mild licht te laten schijnen, hoe gruwelijk of extreem hun acties ook zijn. En dat zorgt dat je in zekere zin toch om hen gaat geven en dus wilt weten hoe dit verhaal afloopt.

Door de vreemde mix van hele geloofwaardige ingredienten en echte uitglijers in de uitwerking, is dit boek voor mij geen hoogvlieger. Toch heb ik me er best mee vermaakt en kostte het me niet veel moeite om tot het einde te komen.