Groots in het kleine

Mattias is niet meer onder de levenden. Veel te jong ging hij van ons heen. Dat wordt je als lezer al snel duidelijk tijdens het lezen van de nieuwste roman van schrijver Peter Zantingh. Je leert Mattias kennen door de in verschillende hoofdstukken, beschreven levensverhalen van mensen die hem van dichtbij, van veraf of zelfs helemaal niet gekend hebben. Deze stijlconstructie geeft aan de roman een extra dimensie. Het zorgt voor wat onvoorspelbaarheid, het geeft het verhaal een mysterieus kantje. Als lezer vorm je je immers ook een beeld van het hoofdpersonage Mattias. Maar je laat je door de vertelde verhalen ook beïnvloeden bij deze beeldvorming. Meer dan eens stel je dan ook vast dat jouw gedachten de werkelijkheid geweld hebben aangedaan.

Peter Zantingh slaagt er mooi in om personages van vlees en bloed neer te zetten. In elk de revue passerend personage herken wel iets van jezelf en/of personen uit je omgeving.

De roman gaat over meer dan rouw en rouwverwerking. Het gaat ook over andere vormen van afscheid nemen, over de liefde van een ouder voor zijn kind, over de onvoorwaardelijke liefde van een peuter voor zijn ouder. Vooral de hoofdstukken waarin Mattias moeder en de grootouders van hem aan het woord komen geven dat mooi weer.

De taal die de schrijver gebruikt is eerder alledaags te noemen. Maar dat neemt niet weg dat er heel wat mooie zinnen in voorkomen. Soms weet de schrijver ook echt ontroering en emotie op te roepen. Maar het geheel neigt nergens naar overdreven sentiment.

Zonder de feiten bij naam te benoemen was een bepaalde gebeurtenis uit het recente verleden, gedurende het lezen, van het slechts 120 pagina’s tellende e-boek, steeds op de achtergrond aanwezig. Aan het slot weet je dat Muziek staat voor Mattias en dat er Na Mattias nog muziek mag en kan zijn. Ik zal mij na Mattias blijven herinneren als een roman groots in het onder woorden brengen van het leven en sterven van een gewone sterveling.