De geest maakt verwachting niet waar

De geest is het tweede boek in de eilandenserie van S.J. Paul. Het is de opvolger van Het eiland. De groep jongeren is van het eiland gered. Nu worden ze klaargestoomd om te kunnen functioneren in de maatschappij. De cliffhanger van het eerste deel beloofde veel spannends voor deel twee, maar helaas valt dit tegen.  

De jongeren worden opgevangen door Daniëlle, een psycholoog die moet helpen met de voorbereiding op het ‘echte’ leven. Ze zijn niet gewend aan technologie en hebben geen studie gedaan. Ook worden ze ineens weer herenigd met hun families, die ze zich niet meer kunnen herinneren. Dit is eigenlijk het meest interessante aspect uit het verhaal, maar wordt niet goed genoeg uitgewerkt. Het is meer tell dan show. Als lezer wil je praktijkvoorbeelden: je wilt weten hoe het is als de jongeren boodschappen doen, een iPad in handen hebben of leren lezen. Ook wil je meer voorbeelden van de familiesituaties. Het is logisch dat niet alle familiebanden gelijk soepel lopen. Daar wil je over lezen. Maar dat blijft allemaal oppervlakkig.  

Daarnaast wordt ook de spanning die in het eerste deel werd opgebouwd niet voortgezet. De spanning zou hem moeten zitten in de nachtmerries die Stef steeds heeft. Door de belofte die hij heeft gedaan aan Dennis, wordt hij nu door zijn geest achtervolgd. Dennis spookt de hele tijd rond en geeft hem nachtmerries. Maar deze delen zijn erg langdradig. De nachtmerries zijn steeds nagenoeg hetzelfde, er zit geen spanningsopbouw in. Je leest keer op keer hetzelfde en dat begint snel te vervelen.  

En ook het schrijfwerk zelf laat te wensen over. Er zitten veel zinnen in die op de Nederlandse lezer onlogisch kunnen overkomen. Wellicht komt dat omdat de schrijfster Vlaamse is, waardoor dingen anders geformuleerd kunnen zijn. Hoewel, een zin als “Sofie schrikt op wanneer haar telefoon belt”… huh? Maar er zitten naast formuleringsfouten ook spelfouten in, op sommige plekken. Een foutje kan er natuurlijk tussendoor glippen, maar drie in één alinea… auw. Ook de herhalingen die in het eerste deel al als storend werden ervaren, komen hier terug. Soms wordt hetzelfde woord drie keer gebruikt in een alinea van vijf regels.  

Herhaling van een ander soort: gaandeweg het verhaal is Stefs moeder zo vaak aan het huilen dat het erg vervelend begint te worden. Dit zijn kleine details, maar het haalt enorm de vaart uit het verhaal.  

Het verhaal is misschien leuker voor een jonge lezer, iemand die net begint met Young Adult-boeken. Het is makkelijk te volgen en uitdagender als je minder kritisch leest. Daarnaast eindigt ook dit boek weer met een cliffhanger, wat het toch verleidelijk maakt om door te lezen.