Een prachtig boek over depressie, rouw en verdriet

Een schitterende chaos is een boek dat je alleen al door de titel raakt: de tegenstelling spreekt aan. Het young adult-debuut van Claire Christian ziet er ook prachtig uit en nodigt uit tot lezen. Het origineel, A Beautiful Mess – ook al zo’n mooie titel – is vertaald door Lydia Meeder en Barbara Zuurbier. Gelukkig is de inhoud net zo goed als het uiterlijk, want daar gaat het uiteindelijk om.    

In het boek ontmoeten de tieners Gideon en Ava elkaar tijdens hun werk bij Magic Kebab. Ava heeft het moeilijk met de dood van haar beste vriendin Kelly. Ze vlucht in opstandig gedrag en Lincoln, Kelly’s broer, waar ze mee naar bed gaat zonder dat ze iets voor hem voelt. Gideon is verlegen, schrijft gedichten, doet mee aan poetry slams en is beste vrienden met zijn zus Annie. In het verleden heeft hij een depressie gehad en dat heeft hem getekend.     

Deze twee gebroken mensen passen perfect bij elkaar, zou je denken. En dat is ook zo. Ava en Gideon zijn allebei ontzettende likeable personages. Ze maken allebei niet altijd de beste keuzes, omdat ze handelen vanuit de dingen die ze mee hebben gemaakt. De manier waarop de hoofdpersonages op elkaar reageren is heel natuurlijk, Christian brengt duidelijk de worsteling van de personages met zichzelf én met de ander in beeld.    

Er gebeuren gelukkig ook genoeg mooie en leuke dingen, zoals de communicatie via brieven omdat Gideon geen internet of telefoon heeft. De personages lijken het beste in elkaar naar boven te halen en langzaamaan ontstaat er dan ook een vriendschap tussen Ava en Gideon. Beiden hebben littekens en dat beperkt ze in de omgang met elkaar. Terwijl deze littekens de band tussen de twee aan de andere kant ook juist versterken. Zie hier ook weer de tegenstelling die zich ook in de titel voordoet.    

De thematiek van de roman is dan ook goed. Een schitterende chaos maakt depressie, rouw en verdriet bespreekbaar, en laat zien welke uitwerking deze moeilijke onderwerpen op een persoon hebben. Het laat ook zien dat het beter kan worden, maar dat de littekens altijd aanwezig zullen blijven. En dat het fijn kan zijn als er iemand voor je is, die je begrijpt en naar je luistert.    

Ondanks deze zware onderwerpen is het boek vooral ook heel grappig. Er zitten hele leuke bijpersonages in, zoals Gideons therapeut Robbie, die Gideon omschrijft als:    

'Hij ziet er totaal anders uit dan een ‘typische’ therapeut: hij is een beetje te dik, heeft een baard en klampt zich krampachtig vast aan zijn paardenstaart, ondanks dat hij kaal aan het worden is.'

Ook bij Gideon thuis is het leuk en gezellig:    

'Mijn zus Annie steekt haar tong naar me uit. Ik laat mijn schooltas vallen en steek allebei mijn middelvingers naar haar op. Mam en Annie lachen terwijl Susan, mijn andere moeder, achter me binnenkomt en mijn dubbele-middelvingerdans nadoet. Ze slaat haar armen om me heen.'

Deze luchtigheid maakt dat het boek niet te zwaar is, terwijl het ook niet afdoet aan de ernst van het verhaal. Er zitten passages in waar je keihard om moet lachen, die weer worden afgewisseld door stukken waar je liever bij huilt. Wat dat betreft is het boek een realistische afspiegeling van het leven.  

Een schitterende chaos is een prachtig boek over twee gebroken mensen die elkaar vinden. Grappig, maar hier en daar is er ook plek voor een traan. Twee hoofdpersonages om in je hart te sluiten en die je na het uitlezen van dit boek niet snel zult vergeten.