Een roman met bijzondere personages

Mijn Italiaanse moeder, de nieuwste roman van Violet Leroy, gaat over Anna Harper. Een jong meisje wanneer het verhaal begint, in 1945, ze is dan bijna vier jaar oud. Dit verhaal gaat over haar, over haar jeugd die ze doorbrengt bij haar strenge moeder en laffe vader. En over haar fantasiewereld, waarin ze verdwijnt om haar dagen door te komen.    

Anna is een bijzonder meisje. Voor haar vierde verjaardag krijgt ze een beer cadeau, Bruin, die haar beste (en enige) vriend zal zijn in haar kinderjaren. Met Bruin heeft ze hele gesprekken, en hij is er voor haar als haar moeder weer eens streng doet. Van moeder (‘mammie’) krijgt ze ‘wijze lessen’, lessen in etiquette, ter voorbereiding op een goed huwelijk. De lessen duren jaren. Wanneer Anna niet luistert naar haar moeder, iets doet wat zij niet wil of vragen stelt, loopt ze de kans om gestraft te worden.    

De hoofdpersonages in dit boek zijn heel bijzonder en boeiend. Anna doet erg haar best om goed te luisteren, maar tegelijkertijd is het ook een jong meisje dat inziet dat er veel leukere dingen op de wereld zijn dan wijze lessen. Ze wil vrienden maken, spelen, leren. Maar ze snapt ook dat ze beter niet tegen haar moeder in kan gaan. Die tweestrijd en de keuzes die ze maakt (soms goed, soms fout) houden de vaart in het verhaal. Ze bespreekt alles met Bruin, de enige die tegen haar moeder in durft te gaan (wat natuurlijk nooit gebeurt, want Bruin is ook maar een ‘stoere’ afspiegeling van Anna).    

Maar ook de ouders van Anna zijn intrigerend, vooral haar moeder. Ze ziet er altijd goed verzorgd uit en is een groot gedeelte van haar dagen bezig om haar dochter op te voeden tot een dame, zodat ze later met een diplomaat kan trouwen. Het personage blijft redelijk vlak: er wordt weinig achtergrondinformatie over haar gegeven, en ze ontwikkelt zich ook nauwelijks. Ze is in ieder geval helemaal geen liefdevolle moeder voor Anna. Anna’s vader heeft betere intenties, maar die zit volledig onder de plak bij mammie. Hij houdt zich daarom vaak afzijdig, ten nadele van Anna. De verhouding tussen deze drie personages is een dragend element in deze roman.    

Uiteindelijk verdwijnt Anna in een fantasiewereld om de momenten thuis beter te kunnen verdragen. Ze wordt steeds ouder en begint zich steeds meer af te zetten tegen haar ouders, hoewel: wel binnen de grenzen. Tot ze oud genoeg is om helemaal op eigen benen te staan. Deze ontwikkeling houdt de spanning in het verhaal: je leest al over Anna vanaf haar vierde, dus het is heel boeiend om te lezen hoe ze zich ontwikkelt los van haar ouders.    

Mijn Italiaanse moeder is geen boek dat uitschiet in humor, spanning, feelgood of drama. Maar toch is het een heel pakkend verhaal: misschien juist omdat het van alles wat heeft. Alles is heel goed gedoseerd. Het verhaal heeft een ‘gek’ randje, en dat maakt dat het voor de lezer boeiend is om door te blijven lezen.