Een boek over een ogenschijnlijk perfect liefdesverhaal

Een bijzonder boek, zo kun je deze roman van Julie Cohen zeker omschrijven. In Samen wordt het liefdesverhaal van Robbie en Emily verteld, vanaf het moment dat hij haar verlaat in 2016 tot het moment dat ze elkaar leerden kennen in 1962. Al die jaren hebben ze een groot geheim met zich meegedragen en wanneer er Alzheimer bij Robbie wordt geconstateerd, besluit hij bij Emily weg te gaan. Hij duikt de zee in en komt nooit meer terug. 

Het boek bestaat uit vijf delen en de lezer wordt steeds verder mee terug in de tijd genomen. Het verhaal begint verwarrend. In het eerste deel worden er veel personages geïntroduceerd, maar het is nog niet helemaal duidelijk wie wie is. Er wordt te veel informatie in één keer gegeven. Eigenlijk moet je na het uitlezen van het boek het eerste deel nog eens lezen, pas dan valt alles echt op zijn plek. Daarbij wordt in dit gedeelte te vaak expliciet verwezen naar het ‘geheim’ dat Robbie en Emily met zich meedragen. Door simpele zinnetjes als: 

“Ja, maar er zijn dingen… We kennen elkaar al zo lang, we zijn de hele tijd bij elkaar. Er zijn dingen waar we het niet over hoeven te hebben, omdat we het wel weten.”

Of:

“Ze wist niet waarom het noodzakelijk was dat zij en Robbie zichzelf konden redden, dat ze genoeg hadden aan elkaar. Niemand wist dat, behalve zij en Robbie.”

Er worden veel vragen opgeroepen bij de lezer, maar het duurt nog heel lang voor er antwoorden komen. Dit wekt lichte irritatie op. Gelukkig nemen deze expliciete verwijzingen in het tweede deel (na ongeveer vijftig pagina’s) af, en wordt  vanaf dat moment meer duidelijk door de loop van het verhaal. 

Cohen vertelt het verhaal omgekeerd chronologisch en dat werkt zéér goed. Ze maakt geen gebruik van flashbacks, maar schrijft het verhaal echt achterstevoren op: het einde eerst en dan terug in de tijd. Hierdoor blijft de spanning heel lang in het verhaal aanwezig, want vanaf deel één weet de lezer dus al dat er een groot geheim is. 

Je merkt dat Cohen erg goed over de details na heeft gedacht en met elk nieuw deel wat nieuwe informatie geeft, waardoor alle puzzelstukjes langzaam maar zeker op zijn plek vallen. Een klein minpunt hierbij is dat sommige delen nogal abrupt worden afgesloten en er dan verder niets meer over geschreven wordt (want we gaan terug in de tijd, niet verder). Na het uitlezen van het boek zijn de belangrijkste vragen beantwoord, maar toch vraag je je als lezer over sommige situaties af hoe die in de tussenliggende jaren opgelost zijn.     

En dan kom je ineens bij de plottwist op de laatste pagina’s, je leert eindelijk het geheim kennen dat het hele verhaal al sluimert. Deze plottwist is sterk: je ziet het totaal niet aankomen. Maar het is ook heel verwarrend en het laat de lezer in tweestrijd achter.

Deze plottwist zorgt ervoor dat alles wat je hiervoor hebt gelezen in een ander perspectief wordt geplaatst en dat is best een teleurstelling. Het perfecte liefdesverhaal dat je net hebt zitten lezen, blijkt helemaal niet zo perfect te zijn. Het einde zet je echt verschrikkelijk aan het denken, en aan de ene kant is dat goed: puur gekeken naar de techniek werkt het. Maar het laat de lezer toch een beetje met een naar gevoel achter. De grootste vraag die blijft hangen na uitlezen van dit boek is: wat is het doel van de schrijfster? 

Samen is een bijzonder boek. Het is mooi geschreven, pakkend en een ogenschijnlijk perfect liefdesverhaal. De plottwist aan het eind heeft veel effect op het verhaal, en het zal per lezer verschillen of dit positief of negatief uit zal pakken.