Een vervolg vol actie

In dit tweede deel van de ​‘Spellcaster’​-serie van ​Claudia Gray​, ​Zwartkracht ​(het vervolg op Zwartspreuk) zijn we terug in Captive’s Sound. Het stadje is nog steeds onder invloed van duistere magie en er gebeuren rare dingen. Elizabeth keert terug en is sterker en machtiger dan ooit. Ze gaat recht op haar doel af en verwoest daarbij alles dat op haar pad komt en iedereen die ze tegenkomt.  

Nadia moet haar zien tegen te houden, met de hulp van haar vrienden Mateo en Verlaine. Hoewel ze zich iets beter heeft ontwikkeld als heks, heeft ze nog steeds geen lerares en zal ze haar krachten nooit volledig kunnen gebruiken. Tenzij ze zich aansluit bij Elizabeth.  

Om te beginnen is dit tweede deel een stuk beter dan het eerste en dat is een hele opluchting. Het eerste boek was qua opbouw en verhaal nogal verwarrend en onlogisch. In Zwartkracht wordt het verhaal goed gedoseerd verteld. Er gebeurt heel veel, maar niet alles gebeurt tegelijk in de laatste hoofdstukken. Het verhaal is eigenlijk op geen enkel punt saai, omdat er veel actie in zit. Op sommige momenten misschien iets té veel, er zitten weinig rustmomenten in dit boek. Het einde van het verhaal is weer snel en warrig (zoals dat ook in deel een het geval was): er speelt zich van alles tegelijk af op verschillende plaatsen en het is lastig te begrijpen hoe die situaties in verhouding staan tot elkaar. Maar gelukkig wordt het gecompenseerd door het feit dat de rest van het boek absoluut niet saai is.  

De ontwikkeling van de personages in dit boek is zeer interessant. Er wordt een aantal nieuwe personages geïntroduceerd, waarvan Asa, de demon waarvan je niet weet of hij goed of slecht is, het meeste toevoegt. Het personage van Verlaine, dat potentie leek te hebben, valt juist tegen. Ze blijft het hele boek in dezelfde patronen hangen en dat wordt op een gegeven moment een beetje saai. De verhouding tussen Verlaine en Asa is dan wel weer intrigerend, hopelijk wordt dit in deel drie verder uitgewerkt.  

Nadia en Mateo draaien in ieder geval niet meer zo om elkaar heen: het is nu duidelijk dat ze een relatie hebben. Op sommige punten iets té duidelijk. Het lijkt wel of Gray bang is dat haar lezers dit feit vergeten en het daarom steeds expliciet benoemt. Nadia en Mateo lijken altijd in innige omhelzing te zijn zodra ze elkaar zien, ook terwijl ze met anderen staan te praten. De relatie voelt hierdoor nog steeds geforceerd.  

Los van al deze details ontwikkelt het verhaal zich verder wel goed. Er zit genoeg spanning in om het hele boek boeiend te houden en het belooft ook veel voor het volgende deel. De lezer blijft met minder vragen achter dan na het lezen van deel een. Eigenlijk is de enige vraag: hoe gaat dit aflopen? En dat is genoeg om verder te willen lezen.  

Kortom: er zit veel verbetering in Zwarkracht ten opzichte van Zwartspreuk, maar er blijven nog steeds wat minpunten te benoemen. Het gaat dan wel om details, het verhaal op zich is een stuk beter opgebouwd. Er zit veel actie in en het wekt nieuwsgierigheid op: hoe zal dit af gaan lopen?