Wauw

Een verhaal dat niet zomaar verteld wordt, maar in je botten kruipt, zich in je adem nestelt, en je ziel meevoert naar een wereld waar licht en duisternis elkaar als geliefden omarmen.

Túrin Turambar – zijn naam zal nog lang in mij nagalmen.
Een tragische held, gevangen in een web van lot en trots.
Elke keuze, elke misstap, elk sprankeltje hoop dat als stof uiteenspatte...
Het voelde alsof ik het zelf doorstond.

Tolkien schrijft met het gewicht van eeuwen in zijn pen.
Elke zin ademt oudheid, elke bladzijde bloedt schoonheid en verdriet.
De landschappen zijn ruig, de lotgevallen rauw, de poëzie van het lijden meeslepender dan ik aankon.

Er waren momenten waarop ik het boek moest neerleggen, omdat mijn hart het niet meer aankon.
En toch wilde ik steeds terug.
Terug naar Nargothrond, naar Brethil, naar de schaduw van Morgoth, omdat ik wist: dit is meer dan een verhaal.
Dit is een lied van weemoed dat je nooit meer vergeet.

Dit boek heeft me emotioneel gebroken. Het blijft voor altijd mijn nummer één.

The Children of Húrin verdient geen vijf sterren.
Het verdient een hemel vol.