Creepy, maar kei goed

Stel je voor: je begint aan een klassiek fantasyverhaal, verwacht een heroïsche reis, en BAM—voor je het weet, ben je beland in een elfenhorror waar de magie even verleidelijk als levensgevaarlijk is. Elfensprook is geen lief sprookje; het is een spookverhaal in een magische verpakking, met elfen die eerder nachtmerries oproepen dan verlangens.

Feist weet hoe hij sfeer moet neerzetten—zijn wereld is prachtig en beklemmend tegelijk, alsof je een eeuwenoud woud binnenstapt en voelt dat iets je vanuit de schaduwen bekijkt. Tomas’ transformatie is zowel episch als huiveringwekkend, en tegen de tijd dat je je realiseert hoe diep hij in de elfenmystiek verstrikt raakt, is het al te laat. Voor hem. En voor jou.

Feist geeft de elfen niet per se een compleet nieuwe draai, maar zijn beschrijvingen zijn meesterlijk gelaagd. Dit zijn geen mensen met puntige oren en edelsteenkleurige ogen—nee, dit zijn grillige, hyper-seksuele wezens die nauwelijks menselijke trekken hebben. Zelfs de “goede” elfen zijn doordrenkt van vreemde gewoontes en een wrede vorm van humor, waardoor je je nooit helemaal op je gemak voelt in hun aanwezigheid.

Dit was het eerste boek uit de 'volwassen' afdeling dat ik als 12-jarige las, en het is altijd een favoriet gebleven.

Als je houdt van magie die net zo goed je ziel als je vijanden kan verslinden, en elfen die je eerder de stuipen op het lijf jagen dan verleiden—dan is Elfensprook precies wat je zoekt. Misschien wordt het ook jouw favoriet.
Maar wees gewaarschuwd: na dit boek kijk je nooit meer hetzelfde naar een bos in de schemering.