Lezersrecensie
De Australische Van der Vlugt
21 februari 2017
Dit debuut maakte wereldwijd enorme indruk. Na het winnen van een literaire prijs werden de rechten van deze Australische bestseller aan 22 landen verkocht. De droogte is een aanrader voor de fans van Simone van der Vlugt.
De droogte
Al twee jaar teistert droogte het plattelandsstadje Kiewarra. Het land verdort, het vee sterft. Men is de wanhoop nabij. De spanning wordt ondraaglijk als drie leden van een gezin dood worden aangetroffen. Luke Hadlers zelfmoord — nadat hij zijn vrouw en zesjarige zoontje van het leven beroofde — laat iedereen verbijsterd achter.
Aaron Falk keert terug naar het stadje waar hij opgroeide om de begrafenis van zijn vroegere beste vriend bij te wonen. Hij raakt daar tegen wil en betrokken bij het onderzoek naar de dramatische zaak. Als de vragen zich beginnen op te stapelen en het wantrouwen groeit, wordt Falk gedwongen de gemeenschap onder ogen te komen die hem twintig jaar geleden heeft verstoten.
De Australische Van der Vlugt
Met haar debuut De droogte won Jane Harper de Victorian Premier's Literary Award voor een nog ongepubliceerd manuscript. Inmiddels zijn de rechten van deze Australische bestseller aan 22 landen verkocht en de filmrechten zijn gekocht door Reese Witherspoon en Pacific Standard. De droogte wordt dan ook flink aangeprezen door de Nederlandse uitgeverij die het een “zeldzaam goede” thriller noemt.
Jane Harper schrijft toegankelijk en beeldend, waardoor je het boek in wordt gezogen. Dit is erg prettig. Zeldzaam goed is deze misdaadroman echter niet, maar dat verwacht niemand van een debuut. Ik noem het bewust een misdaadroman, omdat de spanningsboog niet sterk genoeg is voor een thriller. De lezer doet er dus verstandig aan het als een misdaadroman te zien, zodat je niet die zenuwslopende spanning naar aanloop van de ontknoping verwacht en let op wat er binnen het frame van de plot gebeurt.
De personages zijn bijvoorbeeld erg goed uitgewerkt. Een valkuil bij het schrijven is dat de bagage van je personages gekunsteld overkomt, maar de personages in De droogte zijn realistisch en menselijk. Als misdaadroman draait dit verhaal minder om de vraag wie de Hadlers heeft vermoord en meer om de gruwelen uit het verleden van Aaron Falk. Het einde bewijst dat Harper mensenkennis heeft en die weet in te zetten om de lezer gerust te stellen én te verontrusten tegelijk.
Met De droogte bewijst Harper dat ze weet hoe een plot in elkaar steekt en welke trucs een auteur tot zijn beschikking heeft om de lezer op het verkeerde been te zetten. Wie zich laat meeslepen door Harpers onderhoudende schrijfstijl is waarschijnlijk verrast door het einde. De kritische lezer kan echter door de trucjes heen kijken en zo de rode draad voorspellen. De ervaring (en wellicht wat research) zal tot uitbreiding van die trukendoos leiden. Dit boek is een feest voor de fans van Simone van der Vlugt, die met de jaren ook steeds betere thrillers is gaan schrijven. Eenzelfde lot wacht Jane Harper als ze zich blijft ontwikkelen als auteur.
Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl. Hiervoor heb ik een gratis recensie-exemplaar ontvangen van de uitgeverij.
De droogte
Al twee jaar teistert droogte het plattelandsstadje Kiewarra. Het land verdort, het vee sterft. Men is de wanhoop nabij. De spanning wordt ondraaglijk als drie leden van een gezin dood worden aangetroffen. Luke Hadlers zelfmoord — nadat hij zijn vrouw en zesjarige zoontje van het leven beroofde — laat iedereen verbijsterd achter.
Aaron Falk keert terug naar het stadje waar hij opgroeide om de begrafenis van zijn vroegere beste vriend bij te wonen. Hij raakt daar tegen wil en betrokken bij het onderzoek naar de dramatische zaak. Als de vragen zich beginnen op te stapelen en het wantrouwen groeit, wordt Falk gedwongen de gemeenschap onder ogen te komen die hem twintig jaar geleden heeft verstoten.
De Australische Van der Vlugt
Met haar debuut De droogte won Jane Harper de Victorian Premier's Literary Award voor een nog ongepubliceerd manuscript. Inmiddels zijn de rechten van deze Australische bestseller aan 22 landen verkocht en de filmrechten zijn gekocht door Reese Witherspoon en Pacific Standard. De droogte wordt dan ook flink aangeprezen door de Nederlandse uitgeverij die het een “zeldzaam goede” thriller noemt.
Jane Harper schrijft toegankelijk en beeldend, waardoor je het boek in wordt gezogen. Dit is erg prettig. Zeldzaam goed is deze misdaadroman echter niet, maar dat verwacht niemand van een debuut. Ik noem het bewust een misdaadroman, omdat de spanningsboog niet sterk genoeg is voor een thriller. De lezer doet er dus verstandig aan het als een misdaadroman te zien, zodat je niet die zenuwslopende spanning naar aanloop van de ontknoping verwacht en let op wat er binnen het frame van de plot gebeurt.
De personages zijn bijvoorbeeld erg goed uitgewerkt. Een valkuil bij het schrijven is dat de bagage van je personages gekunsteld overkomt, maar de personages in De droogte zijn realistisch en menselijk. Als misdaadroman draait dit verhaal minder om de vraag wie de Hadlers heeft vermoord en meer om de gruwelen uit het verleden van Aaron Falk. Het einde bewijst dat Harper mensenkennis heeft en die weet in te zetten om de lezer gerust te stellen én te verontrusten tegelijk.
Met De droogte bewijst Harper dat ze weet hoe een plot in elkaar steekt en welke trucs een auteur tot zijn beschikking heeft om de lezer op het verkeerde been te zetten. Wie zich laat meeslepen door Harpers onderhoudende schrijfstijl is waarschijnlijk verrast door het einde. De kritische lezer kan echter door de trucjes heen kijken en zo de rode draad voorspellen. De ervaring (en wellicht wat research) zal tot uitbreiding van die trukendoos leiden. Dit boek is een feest voor de fans van Simone van der Vlugt, die met de jaren ook steeds betere thrillers is gaan schrijven. Eenzelfde lot wacht Jane Harper als ze zich blijft ontwikkelen als auteur.
Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl. Hiervoor heb ik een gratis recensie-exemplaar ontvangen van de uitgeverij.
2
2
Reageer op deze recensie