Lezersrecensie
Een ontroerend en waardig slotstuk
In het derde en laatste deel van de dagboeken van Hendrik Groen vinden we hem in een verzorgingstehuis in Bergen aan Zee. Het tehuis in Amsterdam-Noord is gesloten en daarmee begint een nieuwe fase voor Hendrik, die wordt gekenmerkt door zijn strijd met alzheimer. Het dagboek speelt zich af tijdens het eerste jaar van de coronapandemie. Dat maakt het verhaal actueel en voegt een extra laag toe.
De alzheimer en de verhuizing leiden tot minder contacten en activiteiten dan we zagen in de eerste twee delen. Toch ontstaan er nieuwe vriendschappen en duiken er enkele oude bekenden op. Ondanks de zwaardere toon is de luchtige humor die de serie zo kenmerkt rijkelijk aanwezig. Bijvoorbeeld wanneer Hendrik de streken van zijn vriend Evert begint over te nemen.
De geleidelijke mentale aftakeling van Hendrik loopt als een rode draad door het boek. Al lezenderwijs ontstaat het beeld van een langzaam in de vergeetachtigheid afglijdende man. Dit wordt duidelijk in passages als deze, waarin hij zijn frustratie beschrijft over het verliezen van woorden:
‘De meeste woorden zitten nog wel in mijn hoofd, maar ik krijg de bijbehorende luikjes niet meer open. Dan wéét ik dat er een geschikt woord bestaat om iets mee te zeggen, maar dan kan ik er niet bij. Soms valt het gezochte woord dan uren later onaangekondigd uit mijn hersens, voor me op tafel.’
Waar de eerdere boeken soms bijna een idyllisch beeld van het leven in een verzorgingstehuis schetsten, waarbij je jezelf al lezenderwijs bijna een bejaardentehuis in wenst, is dat in dit boek sterk minder het geval. Dat maakt het deels een ander boek dan zijn voorgangers. Niet minder, maar wel met een serieuzere ondertoon. Toch beleeft Hendrik nog steeds zijn geluksmomenten. Ontroerend is om te zien hoe zijn omgeving vol begrip en liefdevol met zijn toenemende vergeetachtigheid omgaat.
Ook dit boek leest vlot weg dankzij de kenmerkende eenvoudige, toegankelijke schrijfstijl en korte, hapklare hoofdstukken. Wel valt op dat dit derde deel met 225 pagina’s aanzienlijk dunner is dan zijn voorgangers.
Al met al een waardig einde voor Hendrik Groen. 4*.
De alzheimer en de verhuizing leiden tot minder contacten en activiteiten dan we zagen in de eerste twee delen. Toch ontstaan er nieuwe vriendschappen en duiken er enkele oude bekenden op. Ondanks de zwaardere toon is de luchtige humor die de serie zo kenmerkt rijkelijk aanwezig. Bijvoorbeeld wanneer Hendrik de streken van zijn vriend Evert begint over te nemen.
De geleidelijke mentale aftakeling van Hendrik loopt als een rode draad door het boek. Al lezenderwijs ontstaat het beeld van een langzaam in de vergeetachtigheid afglijdende man. Dit wordt duidelijk in passages als deze, waarin hij zijn frustratie beschrijft over het verliezen van woorden:
‘De meeste woorden zitten nog wel in mijn hoofd, maar ik krijg de bijbehorende luikjes niet meer open. Dan wéét ik dat er een geschikt woord bestaat om iets mee te zeggen, maar dan kan ik er niet bij. Soms valt het gezochte woord dan uren later onaangekondigd uit mijn hersens, voor me op tafel.’
Waar de eerdere boeken soms bijna een idyllisch beeld van het leven in een verzorgingstehuis schetsten, waarbij je jezelf al lezenderwijs bijna een bejaardentehuis in wenst, is dat in dit boek sterk minder het geval. Dat maakt het deels een ander boek dan zijn voorgangers. Niet minder, maar wel met een serieuzere ondertoon. Toch beleeft Hendrik nog steeds zijn geluksmomenten. Ontroerend is om te zien hoe zijn omgeving vol begrip en liefdevol met zijn toenemende vergeetachtigheid omgaat.
Ook dit boek leest vlot weg dankzij de kenmerkende eenvoudige, toegankelijke schrijfstijl en korte, hapklare hoofdstukken. Wel valt op dat dit derde deel met 225 pagina’s aanzienlijk dunner is dan zijn voorgangers.
Al met al een waardig einde voor Hendrik Groen. 4*.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Alexander
Gesponsord
Verwacht het onverwachte van Getuige nr.8, de nieuwe rechtbankthriller van Steve Cavanagh met een twist. Wat als de enige getuige nog gestoorder is dan de moordenaar?
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
In de Spaanse stad vol tegenstellingen slaan twee jeugdvriendinnen de handen ineen om de moord op een stadgenote op te lossen.
