Volhouden ondanks tegenslag

‘Ik haat het woord ‘wachten’. Dat is niets voor mij. Ik wil altijd meteen doorzetten en afmaken waaraan ik ben begonnen’ (citaat uit ‘De doorzetster’)

Wie de naam Marianne Visser van Klaarwater googelt, ziet meteen een foto uit 2013 van haar met paus Franciscus 1, terwijl zij hem haar boek aanbiedt: ‘Doorheen het leven, doorheen de dood’ (2011).
De paus zal - afgezien van het ‘bedankt voor die bloemen’ bij de rituele Paasmis - geen Nederlands spreken of lezen. Maar ongetwijfeld kunnen kerkelijke vertalers hem inwijden in Marianne’s ontboezemingen over haar en haar man Roel Visser die zich op latere leeftijd bekeerde tot het katholieke geloof.

De boekoverhandiging in Vaticaanstad komt ook voor in Visser van Klaarwaters recente boek ‘De doorzetster’ (juli 2020), waarin ze het tragische verhaal aanvult over haar in 2008 overleden man. Dit is een autobiografie ‘over het overwinnen van levensproblemen waarmee wij allemaal vroeg of laat te maken krijgen.’
Tsja, na een werkzaam leven krijg je die problemen op je dak. Neem alleen al vaker vallen (waarover ik net het boekje ‘Vallen’ schreef dat eveneens gaat over het accepteren van ouder worden). En dan is er het verlies van dierbaren en de rouw die daarop volgt.
Maar ook wanneer je als oudere best tevreden bent, kom je niettemin voor keuzes te staan. En dat geldt zeker voor Marianne, als zij relaties aanknoopt met mannen op leeftijd die net als zij een bagage verleden met zich meezeulen. Waarop de keuze volgt in hoeverre hierin mee te gaan zonder haar verworven onafhankelijkheid kwijt te raken.

Want die zucht naar vrijheid is er: als lezer krijg je te maken met een ongebreideld karakter dat vaak van beroep wisselt, verhuist en reist. Al lezend kom je haar zoal tegen als boekhouder bij de NOS, paragnost, journalist, koster van de pastoor van Arskerk in Haarlem en lid van een gebedskring van katholieke charismatische vernieuwing. Bovenal is ze een populair cultuurblogger die ‘duizenden mensen laat delen in datgene waar ze zelf van geniet’.
Reisde ze vroeger veel met haar man, in 2010 is ze alleen in Istanbul op zoek naar kunst in de culturele hoofdstad, loopt in Jeruzalem de Via Dolorosa op bedevaart en is in Gambia betrokken bij hulpacties. En door die aanrakingen met cultuur en geloof heen, loopt steeds het lijntje Roel, om wie ze rouwt. En is er de nieuwe vlam Peter, de man met de cowboyhoed, die gaandeweg belangrijker wordt in haar avontuurlijke leven. Over een romantische bootreis samen schreef ze ‘Een schuit vol verhalen’ (2013).
Uit ‘De Doorzetster’ spreekt een noodzaak neer te pennen wat de auteur overkomt; zo permitteert ze zich vele ‘uitstapjes’ om toch vooral niets over het hoofd te zien. Zijn sommige uitweidingen en weetjes onnodig? Het is niet aan mij om het te bepalen: zij kan dat beter zelf, dit is immers al haar zevende boek!
Zij weet dus van doorzetten. Dat zij respect afdwingt ‘trouw te blijven aan zichzelf’, blijkt wel uit het voorwoord van vriendin Greet Doornenbal, verzorgster bij zorggroep Reinalda. Kortom, ‘De doorzetster’ komt tegemoet aan de 55+ levensproblematiek.
Ik leerde de naam van de schrijfster kennen via Riny Reiken, voormalig eigenares van Proeflokaal ‘De Olofspoort’. Zij deelt met Marianne de liefde voor muziek, het lied en verfijnde drank. Niet verwonderlijk dat zij daarom ook terecht kwam in dit cafeetje, waar ze zich kon vinden in Riny’s zorgzaamheid.
In de zinnetjes in de aanhef kan ik me goed herkennen, ook ik heb geen geduld. Of dit voor me pleit? Vaak genoeg hoor ik het als verwijt. Maar dat is weer een heel ander verhaal…
Sandra van Beek.