Werkelijkheid haalt fictie in

Van een kort verhaal in 2017 via een novelle in 2018 werkt Suzanne Esther het onderwerp uit naar een roman, die ze begin 2020 afrondt. Het onderwerp? Een infectieziekte veroorzaakt door huisdieren en de gevolgen voor de samenleving. Allemaal fictie. Tsja, dan wordt het lastig het boek ‘op zichzelf ‘te lezen in tijden van covid-19: de werkelijkheid heeft de fictie ingehaald. Zeker als er veel overeenkomsten zijn, van mondkapjes tot quarantaine en van hamsteren tot populisme.

In januari 2019 leren we Warner Rosenboom kennen, laborant. Al snel wordt duidelijk dat hij andere conclusies trekt uit de bloedanalyses dan de officiële versie die de overheid naar buiten brengt. In het volgende hoofdstuk, een vol jaar verder, maken we kennis met een ambitieuze politicus, Sophie Duval. Zij woont samen met Arjen Verlinden en zijn hond Karel. De relatie houdt geen stand. Zij volgt en initieert beleidsmaatregelen om huisdieren te verbieden en hun eigenaren zo nodig te vervolgen. Hij verkiest zijn hond boven zijn vriendin.

Door wat een ondergrondse groepering lijkt, kunnen huisdiereigenaren zich naar veilige oorden laten brengen. Arjen gaat daar op in, en ontmoet onder andere Li, baasje van de fret Fred. Tijdens de busrit, begeleid door militair uitziende personen en geblinddoekte passagiers, nemen de onrustgevoelens en wantrouwen toe. Hebben ze de goede keuze gemaakt of zich juist overgeleverd aan de heersende orde.

Genoeg ingrediënten voor een spannend verhaal. Een verhaal ook om over na te denken, met een thema als de almachtige overheid en machteloze burgers, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde. Maar helaas, in de uitwerking ontbreekt spanning en door enkele ongeloofwaardige plotwendingen vervliegt het nadenken. Belangrijke personages duiken plots weer op, zonder dat Esther de lezer voldoende meegeeft over hun ontwikkeling. Het einde is vrij abrupt en maakt de weg vrij voor een vervolg. Sterker: ik heb het gevoel dat het verhaal 2020 Kamp Alpha De pest meester eigenlijk nog moet beginnen.