Droogbloem zonder leven

Ringo Gomez-Jorge is een lifestylejournalist die werkt voor verschillende Vlaamse media. Het hoofdpersonage in zijn debuutroman ‘Dode bloemen leven forever’ heet Ringo, lifestylejournalist. Met de zin “Door dit boek te schrijven ben ik een nestbevuiler,” geeft de auteur in de proloog aan dat hij zich bewust is van de mogelijke gevolgen. De achterflaptekst zet het uiterst scherp neer: hij wil “zijn habitat – de stedelijke hippe middenklasse – in haar blootje zetten. (…) zonder franjes en met veel humor neersabelen.”

Voor dit “persoonlijke relaas” heeft Ringo Gomez-Jorge ruim driehonderd pagina’s nodig, opgedeeld in maar liefst 123 hoofdstukjes. Het relaas had ook drieduizend pagina’s kunnen tellen. Het is een voortkabbelende aaneenschakeling van saaie, zeurderige, oninteressante meer-van-hetzelfde afstandelijke beschrijvingen, flashbacks en bespiegelingen. De auteur slaagt er niet in om de lezer mee te nemen in zijn wereldje. Ja, je krijgt wel een idee van dat wereldje, maar alles blijft achter dik glas. Ook de personages, die geheel door de ogen van Ringo beschreven worden, komen niet tot leven. ‘Dat is juist de bedoeling’, zal de auteur wellicht opperen. Als lezer wil ik echter wel een binding voelen met het verhaal en minimaal één personage. Zelfs het tonen van zijn eigen kwetsbaarheden en angsten kon mij niet raken.

En de beloofde humor dan? Laat ik het zo zeggen: de humor van Ringo is niet mijn humor. Al met al heel jammer dat ik voor dit boek geen enthousiasme kan opbrengen. De thematiek biedt veel kansen om een geslaagde roman te schrijven. Van een geslaagde uitwerking is het echter niet gekomen. De bloem is reeds in de knop gebroken.