Fantasie, illusie en werkelijkheid

“Ik vraag me eigenlijk nooit af of ik ergens zin in heb, ik doe het gewoon”, aldus de veertienjarige puber Carla. Zij is het hoofdpersonage van Helena Hoogenkamps debuutroman Het aanbidden van Louis Claus. In nuchtere beschrijvingen en rake dialogen schetst Hoogenkamp een indringend beeld van de zomer van 2003, door de ogen van Carla. Behalve dat Carla gewoon maar wat doet, overkomt het leven haar ook. Haar moeder heeft een tumor in haar borst, een klasgenoot pleegt suïcide, een vriendin wordt van school gestuurd voor drugsgebruik en een zwangerschap. Zelfs haar fascinatie, obsessie misschien wel, voor klasgenoot Louis, is toevallig tot stand gekomen. Op een dag komt hij in clownspak op school, waarna haar op seks gerichte vriendin Juicy – what’s in a name – constateert dat Carla op Louis geilt.

Carla voelt zich eenzaam, ondanks haar vriendinnen en klasgenoten. Louis is de enige die haar aandacht geeft, zo ervaart ze. Zij is vaak bij hem thuis te vinden waar ze, jong als ze zijn, regelmatig seks hebben op zijn zolderkamer. Bij Louis vindt ze blijkbaar de liefde en geborgenheid die het leven in het algemeen en haar ouders in het bijzonder niet bieden. Na het overlijden van haar moeder denkt Carla aan haar terug, aan een van hun ‘moeizame wandelingen’. Zij zei toen dat ze eigenlijk geen kinderen wilde: “Kinderen worden toch nooit wat je ervan verwacht”.

Halverwege het prettig leesbare boek verspringt het verhaal vijftien jaar; een overgang die nogal abrupt is en de leessfeer breekt. Het is 2018 en Carla woont samen met een kunstenaar. Het verlangen om gezien te worden en gewenst te zijn, lijkt daarmee echter niet ingelost. Wanneer ze dan Louis, die intussen een beroemd acteur is, weer tegenkomt blijkt haar fascinatie voor hem nog volop aanwezig, ondanks hun breuk na de zomer van 2003. Het spel tussen fantasie, illusie en werkelijkheid krijgt een nieuwe dimensie.