Prachtige brokstukken

‘De eerste zes dagen van zijn leven was William Waters geen enig kind. Hij had een drie jaar oudere zus, de roodharige Caroline.’ Met deze bijna omineuze zinnen begint “Je bent prachtig” de tweede roman van de Amerikaanse auteur Ann Napolitano. Williams ouders komen de dood van Caroline niet te boven en zijn niet in staat ook maar een greintje aandacht en liefde te geven aan hun zoon. Sterker, hij bestaat voor hen niet. Ook op school is hij niemand. Op tienjarige leeftijd – het is dan 1970 – schetst William een triest zelfbeeld: ‘Kinderen en volwassenen hadden altijd langs hem heen gekeken alsof hij onzichtbaar was.’

Niet lang daarna wordt William toch gezien. Hij is lang en van jongens in de buurt mag hij mee basketballen. Vanaf dat moment combineert hij basketbal met school en studie. In zijn eerste studiejaar spreekt een meisje, Julia, hem aan. Ze wil hem graag een keer zien spelen en zit bij de eerstvolgende wedstrijd op de tribune. Met, naar blijkt, haar drie zussen, Sylvie, Emeline en Cecelia. Julia trouwt met William en hij maakt plots deel uit van een liefdevolle en hechte familie.

Een feelgood-verhaal ligt op de loer, maar de werkelijkheid blijkt rauw! De eerste barstjes in het gezin en tussen de zussen worden zichtbaar. Bovendien laten enkele heftige gebeurtenissen hun sporen na. Napolitano werkt de ‘hartverscheurende familiegeschiedenis’, zoals op de cover staat vermeld, uit door de ogen van verschillende personages. Jammer genoeg niet in de ik-vorm. Ze beschrijft de gedachten en emoties van de hoofdpersonages meer dan dat je het zelf ervaart en voelt. De schrijfstijl is sowieso wat stroef en afstandelijk. Neemt niet weg dat het een rijke roman is, met een groot aantal thema’s die Napolitano geloofwaardig en gelaagd verweeft. Natuurlijk familiedynamieken, levenslopen en liefde, en ook zichtbaarheid en identiteit (de vraag “Wie ben ik?” loopt als een rode draad door het boek), vechten, vluchten en bevriezen, en de dood. Maar of de dood het einde is?