Verschrikkelijk, maar o zo mooi

"Aan het einde van de oorlog" vertelt wat er allemaal gebeurt op de allerlaatste dag van een concentratiekamp.

De dag begint zoals alle andere. Joden worden aan de lopende band ter dood gebracht en sterven een gruwelijke dood in de gaskamers. De anderen moeten werken tot ze erbij neervallen.
Te midden van al deze gruwel woont de kampcommandant samen met zijn vrouw en twee zonen. Wanneer de jongens op een dag gaan vissen, keert alleen de oudste terug. De jongste is spoorloos verdwenen.

Terwijl de Russen naderen en de bombardementen steeds dichterbij komen, raakt de commandant in tweestrijd. Enerzijds wil hij het bevel van de Führer uitvoeren: alles vernietigen, inclusief de mensen, om geen enkel spoor achter te laten. Anderzijds wil hij koste wat kost zijn zoon terugvinden. Samen met zijn vrouw gaat hij op zoek, ieder op zijn eigen manier, beiden vrezen ze het ergste.

"Aan het einde van de oorlog" is een aangrijpend boek. Het is fictie, maar de gruwelijkheden die erin beschreven worden, zijn helaas maar al te waargebeurd. Het verhaal grijpt je bij de keel. Ik moest het af en toe even wegleggen omdat het zó veel met me deed. Het is echt een slowreader – een boek dat je moet laten binnenkomen, waar je bij moet stilstaan.

Het verhaal is bovendien op een bijzondere manier opgebouwd. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit een ander personage en een andere locatie. Dat maakt het heel helder en tegelijk ook filmisch. Een slimme zet van de auteur.

Er rest mij maar één conclusie: lees dit boek.
Het zet je aan het denken, laat je meeleven met de gevangenen, maar ook met de commandant en zijn vrouw, die – ondanks alles – gewoon ouders zijn, op zoek naar hun kind. Ook al zijn ze de bezetter, het gaat hier ook over een familie, en een onschuldig kind.