Zoeken naar de waarheid, maar iets te lang onderweg

In De nomade neemt Anya Niewierra ons mee in het leven van journaliste Olga Liebke, die samen met haar dementerende vader in Duitsland woont. Tijdens een vlucht naar Litouwen ontmoet Olga Pawel, en daarmee begint haar avontuur pas echt. Pawel spreekt een dialect dat vaag een belletje doet rinkelen bij Olga, maar voordat ze meer te weten komt, wordt hij gearresteerd door de Russen. Gedreven door nieuwsgierigheid én medeleven besluit Olga zijn lot niet zomaar te laten rusten. Ze duikt dieper in haar eigen verleden, in een poging de oorsprong van het dialect én de waarheid over haar eigen familiegeschiedenis te achterhalen.

Hoewel haar vader door zijn dementie geen duidelijke antwoorden kan geven, strooit hij met onsamenhangende opmerkingen die Olga verder aanzetten tot onderzoek. Gaandeweg probeert ze de puzzel van haar verleden en dat van haar familie samen te leggen, met alle gevolgen van dien.

Als lezer had ik gemengde gevoelens bij De nomade. Misschien lag het aan het feit dat ik dit boek beluisterd heb in plaats van gelezen, maar het voelde voor mij soms langdradig. Het verhaal bleef wat hangen in dezelfde omgeving, waardoor mijn aandacht verslapte.

De structuur met twee perspectieven – het heden waarin Olga op zoek gaat naar de waarheid, en het verleden dat vertelt hoe alles begon – vond ik wel een sterk element. Naar het einde toe smelten beide lijnen mooi samen, wat een bevredigend geheel oplevert. Maar zoals gezegd, het duurde me allemaal nét iets te lang.

Voor liefhebbers van historische verhalen met een Oost-Duitse en Russische achtergrond, kan De nomade zeker een mooie leeservaring zijn. Maar helaas werden mijn verwachtingen niet waargemaakt.