Een duik in duisternis zonder vaste grond

Mariana Enriquez biedt in Een zonnige plek voor sombere mensen een verzameling van twaalf korte verhalen, elk doordrenkt van duisternis, de dood en ronddwalende geesten. Hoewel dit uitgangspunt intrigerend klinkt, wist het boek me helaas niet te overtuigen.

De verhalen variëren in toon en intensiteit, van licht ongemakkelijk tot uitgesproken luguber. Wat ze gemeen hebben, is een focus op het bovennatuurlijke en de grens tussen leven en dood. Toch bleef ik na het lezen van de meeste verhalen met een onbevredigd gevoel achter. Veel verhalen hebben een abrupt open einde en missen een duidelijke conclusie, wat me keer op keer de vraag liet stellen: "Waar ging dit nu eigenlijk over?"

Hoewel sommige verhalen een boeiende sfeer creëren, vond ik het vaak lastig om in het verhaal te komen. Bij sommige lukte het zelfs helemaal niet. Dat maakte de leeservaring inconsistent.

Een zonnige plek voor sombere mensen zal wellicht beter in de smaak vallen bij lezers die houden van raadselachtige verhalen, ongrijpbare plots en een duik in het mystieke. Voor mij bleef het echter een boek dat ik niet kon doorgronden.