Lezersrecensie
Meer drama dan thriller: een gemiste kans voor Het blauwe uur
Paula Hawkins maakte naam met haar bestseller Het meisje in de trein (2015), een boek dat terecht veel lof kreeg. Maar weet ze dit succes te evenaren met haar nieuwste werk, Het blauwe uur?
In Het blauwe uur draait het om Vanessa Chapman, een markante kunstenares die bekend stond om haar excentrieke levensstijl en unieke creaties. Vanessa bracht haar laatste jaren door op het afgelegen Eris Island, een schiereiland dat alleen bereikbaar is bij eb. Na haar dood schonk ze haar kunstwerken aan de Fairburn Foundation, waar conservator James Becker haar werk met grote toewijding beheert.
De rust rond Chapman’s nalatenschap wordt verstoord wanneer een van haar sculpturen, uitgeleend aan het Tate Modern Museum, een schokkende ontdekking onthult: een menselijk bot verborgen in het kunstwerk. Gedreven door nieuwsgierigheid en loyaliteit aan de kunstenares reist Becker af naar Eris Island. Daar ontmoet hij Grace, Vanessa’s hartsvriendin en de huidige eigenaar van het eiland. Maar al snel bekruipt Becker een onbehaaglijk gevoel wat hij niet van zich kan afschudden.
Hoewel het boek wordt gepresenteerd als een thriller, neigt het meer naar een psychologisch drama. Het verhaal focust vooral op de innerlijke belevingen van de personages, wat interessant is, maar het ontbreekt aan spanning en onverwachte wendingen. Met slechts een handvol personages en locaties voelt het verhaal soms repetitief aan, en de traagheid doet afbreuk aan de betrokkenheid van de lezer.
De omgeving wordt daarentegen prachtig beschreven. Hawkins weet de ruigheid van Eris Island en de grandeur van Fairburn House overtuigend tot leven te brengen. Je voelt de stormachtige winden en ziet het imposante, statige Engelse landhuis bijna voor je. Deze sfeerschepping is een van de sterkste punten van het boek.
Helaas blijft Het blauwe uur steken in potentie. Het concept is veelbelovend, maar de spanningsbogen zijn onderontwikkeld, en de plot is voorspelbaar. Hoewel het verhaal solide is, mist het boek de urgentie en gelaagdheid die een echte thriller kenmerken. Een aardig boek, maar zeker niet van hetzelfde kaliber als Het meisje in de trein.
In Het blauwe uur draait het om Vanessa Chapman, een markante kunstenares die bekend stond om haar excentrieke levensstijl en unieke creaties. Vanessa bracht haar laatste jaren door op het afgelegen Eris Island, een schiereiland dat alleen bereikbaar is bij eb. Na haar dood schonk ze haar kunstwerken aan de Fairburn Foundation, waar conservator James Becker haar werk met grote toewijding beheert.
De rust rond Chapman’s nalatenschap wordt verstoord wanneer een van haar sculpturen, uitgeleend aan het Tate Modern Museum, een schokkende ontdekking onthult: een menselijk bot verborgen in het kunstwerk. Gedreven door nieuwsgierigheid en loyaliteit aan de kunstenares reist Becker af naar Eris Island. Daar ontmoet hij Grace, Vanessa’s hartsvriendin en de huidige eigenaar van het eiland. Maar al snel bekruipt Becker een onbehaaglijk gevoel wat hij niet van zich kan afschudden.
Hoewel het boek wordt gepresenteerd als een thriller, neigt het meer naar een psychologisch drama. Het verhaal focust vooral op de innerlijke belevingen van de personages, wat interessant is, maar het ontbreekt aan spanning en onverwachte wendingen. Met slechts een handvol personages en locaties voelt het verhaal soms repetitief aan, en de traagheid doet afbreuk aan de betrokkenheid van de lezer.
De omgeving wordt daarentegen prachtig beschreven. Hawkins weet de ruigheid van Eris Island en de grandeur van Fairburn House overtuigend tot leven te brengen. Je voelt de stormachtige winden en ziet het imposante, statige Engelse landhuis bijna voor je. Deze sfeerschepping is een van de sterkste punten van het boek.
Helaas blijft Het blauwe uur steken in potentie. Het concept is veelbelovend, maar de spanningsbogen zijn onderontwikkeld, en de plot is voorspelbaar. Hoewel het verhaal solide is, mist het boek de urgentie en gelaagdheid die een echte thriller kenmerken. Een aardig boek, maar zeker niet van hetzelfde kaliber als Het meisje in de trein.
1
Reageer op deze recensie