Een aangrijpend verhaal, maar minder spanning dan verwacht

In Het verkeerde kind slaat M.J. Arlidge dit keer de handen in elkaar met Julia Crouch. De stijl en het taalgebruik zijn onmiskenbaar Arlidge, wat meteen vertrouwd aanvoelt.

We bevinden ons in Londen, in een trailerpark waar Jenna samenleeft met haar drie kinderen en vriend Gaz. Voor haar is dit het perfecte leven. De kinderen gaan niet naar school, ze leven van wat Jenna en Gaz bij elkaar stelen, en alles kabbelt gewoon voort. Wanneer Jenna besluit een vierde kind te adopteren, kijkt iedereen uit naar de nieuwe baby. Al weet oudste dochter Willow dat de zorg grotendeels op haar zal neerkomen.

Tegelijkertijd maken we kennis met Sarah en Jake. Sarah is net bevallen van haar derde kind, Max, maar heeft haar handen vol met nog twee jonge kinderen. Ze worstelt met een postnatale depressie en kan niet rekenen op Jake, die weinig betrokken is. Wanneer Max dan ook nog eens diabetes blijkt te hebben, stapelen de zorgen zich op. En dan slaat het noodlot toe: tijdens een wandeling verdwijnt Max spoorloos. De beschuldigende vingers wijzen meteen naar Sarah, zelfs Jake steunt haar niet. Wat volgt zijn enkele loodzware dagen voor het gezin.

Zoals we van Arlidge gewend zijn, leest het boek vlot weg dankzij korte hoofdstukken en een soepele schrijfstijl. Waar zijn andere boeken vaak doordrenkt zijn van spanning, ligt de focus hier meer op het emotionele aspect. Het verkeerde kind is geen nagelbijtende thriller, maar eerder een aangrijpend verhaal dat vooral moeders zal raken. Geen typische Arlidge, maar toch een boek dat veel lezers zal weten te waarderen.