Emily Henry- People we meet on vacation

Alex en Poppy zijn echt elkaars tegenpolen. Hij is bedachtzaam en blijft liever thuis met een boek. Zij is impulsief en heeft een onverzadigbare reislust. Toch zijn ze de allerbeste vrienden en gaan ze elke zomer samen op vakantie. Tot het één zomer helemaal misloopt.

Poppy zit momenteel in een sleur. Doordat ze voor haar werk veel moet reizen, wat echt als een topbaan klinkt, voelt ze de spanning voor het reizen niet meer. De spanning van het sparen, de reis plannen, betaalbare slaapplaatsen zoeken en goedkoop maar goed kunnen eten. Wanneer iemand aan haar vraagt wanneer ze voor het laatst echt gelukkig was, moet ze bekennen dat dit de laatste zomer samen met Alex was. Ze besluit contact met hem te zoeken en overtuigt hem om nog een laatste keer samen op vakantie te gaan in de hoop om alles op tafel te kunnen leggen.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het heden en alle vorige zomers. Zo gaan we terug naar 12 zomers geleden. Waar en hoe ze elkaar hebben leren kennen en hoe ze uiteindelijk vrienden geworden zijn. Daarna lees je over alle leuke vakanties die ze tot nu toe samen gedaan hebben. Alle bijzondere momenten die ze samen gedeeld hebben en beetje bij beetje kom je steeds dichter bij het moment wat zorgde voor de twee jaar durende breuk.
Tussendoor lees je dus momenten vanuit het heden. Ze zijn op vakantie, maar het ene probleem na het andere dient zich aan. Wat ook niet meehelpt is dat ze niet meteen het gesprek aangaan, maar proberen te doen alsof alles nog normaal is, wat regelmatig voor awkward momenten en kleine ruzies zorgt.

Beide personages leer je door het verhaal heen goed kennen. Vooral Poppy deelt regelmatig momenten van vroeger en die waren lang niet altijd even leuk. Doordat je ook over de vorige vakanties leest merk je dat daar de romantische spanning tussen beiden daar al aanwezig was, maar dat ze er nog niets mee deden.
Als je houdt van Best Friend to Lovers trope dan is dit boek echt iets voor jou.

Hoewel het geen saai boek is, had ik halverwege wel het idee dat ik er echt op aan het kauwen was. Ook aan de schrijfstijl kan het niet liggen want deze was goed beeldend en bracht alles goed over. Wel vond ik de hoofdstukken wat te lang, waar ik niet zo’n fan van ben. Maar verder kan ik niet echt mijn vinger erop leggen waarom ik het toch lastig vond om erdoorheen te komen, want het verhaal is erg leuk.
Ik ga zeker nog eens een ander boek van haar proberen om te kijken hoe die bevalt.