Lezersrecensie
Levend begraven worden
Op een vrijgezellenavond vertrekt een vriendengroep naar het bos om de verloofde, Michael Harrison, als grap levend te begraven. Nadat ze Michael hebben achtergelaten, vervolgen ze hun weg naar een club om te feesten. Wat de vrienden op dat moment niet weten, is dat ze nooit aan zullen komen. Onderweg krijgen ze namelijk een fatale botsing. Hierna volgt een gruwelijk scenario: wat als je levend begraven bent en niemand weet waar je bent? Slechts zakenpartner en beste vriend Mark Warren weet waar hij is. Wat is er in het spel dat ervoor zorgt dat Mark niet met de politie praat?
Minuten, uren en dagen verstrijken terwijl Michael zich afvraagt wanneer zijn vrienden hem komen bevrijden. Hij gaat immers over een week trouwen met zijn vriendin Ashley en er moeten nog veel voorbereidingen getroffen worden. Het enige waar Michael over beschikt is een walkietalkie, waarmee hij later in het verhaal weet te communiceren met een geestelijk beperkte jongen. Terwijl Michael zich afvraagt of dit onderdeel van de grap is, zet hij alles op alles om bevrijd te worden uit deze eenzaamheid.
De zaak komt terecht bij inspecteur Roy Grace. Aangezien zijn vrouw zeven jaar geleden verdwenen is, weet hij als geen ander hoe het is om een dierbare te missen. Hij zet daarom ook alles op alles om te achterhalen waar Michael is en of hij überhaupt nog in leven is.
Zijn vriendin Ashley is doodongerust, maar houdt hoop. De kans bestaat immers dat hij zelf meedoet aan deze ziekelijke grap en in het weekend op de bruiloft verschijnt. Toch?
'Doodsimpel' is het eerste deel in de serie Roy Grace van Peter James (1948). Zijn ervaring als filmproducent heeft hem dan ook geholpen met het creëren van een levendig verhaal in de stad Brighton. De verschillende personages in het boek hebben allemaal karakteristieken wat zorgt voor diepgang. Zo gelooft inspecteur Roy Grace in paranormaliteit en heeft hij dit weleens ingezet in een eerdere zaak. Dit zorgde voor veel opschudding bij de politie, waardoor hij nog maar weinig vertrouwen heeft van zijn collega's. Het wordt Roy Grace niet makkelijk gemaakt tijdens het onderzoek, ondanks dat de klok tikt.
'Doodsimpel' is een boek over jaloezie, hebzucht en wraak. Naarmate het einde nadert, worden geheimen ontrafeld en vallen puzzelstukjes in elkaar.
De schrijfstijl van Peter James is gedetailleerd, maar met een hoge snelheid. Deze filmische schrijfstijl heeft ook veel weg van de schrijver M.J. Arlidge.
Minuten, uren en dagen verstrijken terwijl Michael zich afvraagt wanneer zijn vrienden hem komen bevrijden. Hij gaat immers over een week trouwen met zijn vriendin Ashley en er moeten nog veel voorbereidingen getroffen worden. Het enige waar Michael over beschikt is een walkietalkie, waarmee hij later in het verhaal weet te communiceren met een geestelijk beperkte jongen. Terwijl Michael zich afvraagt of dit onderdeel van de grap is, zet hij alles op alles om bevrijd te worden uit deze eenzaamheid.
De zaak komt terecht bij inspecteur Roy Grace. Aangezien zijn vrouw zeven jaar geleden verdwenen is, weet hij als geen ander hoe het is om een dierbare te missen. Hij zet daarom ook alles op alles om te achterhalen waar Michael is en of hij überhaupt nog in leven is.
Zijn vriendin Ashley is doodongerust, maar houdt hoop. De kans bestaat immers dat hij zelf meedoet aan deze ziekelijke grap en in het weekend op de bruiloft verschijnt. Toch?
'Doodsimpel' is het eerste deel in de serie Roy Grace van Peter James (1948). Zijn ervaring als filmproducent heeft hem dan ook geholpen met het creëren van een levendig verhaal in de stad Brighton. De verschillende personages in het boek hebben allemaal karakteristieken wat zorgt voor diepgang. Zo gelooft inspecteur Roy Grace in paranormaliteit en heeft hij dit weleens ingezet in een eerdere zaak. Dit zorgde voor veel opschudding bij de politie, waardoor hij nog maar weinig vertrouwen heeft van zijn collega's. Het wordt Roy Grace niet makkelijk gemaakt tijdens het onderzoek, ondanks dat de klok tikt.
'Doodsimpel' is een boek over jaloezie, hebzucht en wraak. Naarmate het einde nadert, worden geheimen ontrafeld en vallen puzzelstukjes in elkaar.
De schrijfstijl van Peter James is gedetailleerd, maar met een hoge snelheid. Deze filmische schrijfstijl heeft ook veel weg van de schrijver M.J. Arlidge.
0
Reageer op deze recensie