Authentiek verhaal, maar blijft wat oppervlakkig

In de vroedvrouw van de Groenburgwal vertelt de auteur Jeanine de Vries het verhaal van Eefje die dolgraag vroedvrouw wil worden in Amsterdam aan het einde van de 17de eeuw. Om dit te kunnen worden moet ze examen afleggen bij de wetenschapper Frederick Ruysch. Samen met haar moeder heeft ze het financieel heel moeilijk en kunnen ze samen amper de huur betalen. Om een schuld af te lossen, wordt ze door haar moeder naar een hoerhuis gestuurd om daar het geld terug te verdienen.

In het hoerhuis ontmoet ze Johannes, die haar leert kennen zoals ze echt is. De ontmoetingen met hem geven Eefje de energie om de rest van haar problemen thuis te kunnen doorstaan. In het hoerhuis leert ze ook Bébé kennen, een zwarte vrouw die heel wat afweet van bevallingen. Deze relatie groeit tot een warme vriendschap. Bébé leert Eefje heel veel over bevallingen, terwijl zij op haar beurt Bébé leert lezen.

De schrijfstijl die door de auteur gebruikt wordt, is vrij makkelijk. Geen moeilijk te begrijpen woorden, geen lange zinnen, geen lange hoofdstukken, bloemrijke taal zonder lange beschrijvingen. Dit maakte het boek vlot leesbaar. Het enige wat me soms wat stoorde waren tijdssprongen die niet samen gingen met de start van een nieuw hoofdstuk.

De auteur maakt gebruik van een aantal woorden die wel authentiek aanvoelen en die net dat tikkeltje meer geven aan het verhaal : een hoerhuis, een bedstee, een lijfmoeder.

De schrijfster kiest een vrij afstandelijke manier om alles te beschrijven. De lezer blijft hierdoor een toeschouwer die naar het verhaal kijkt en die weinig binding krijgt met de personages. Dit alles maakt dat het verhaal nogal vlak en oppervlakkig overkomt.