Een basti vol vriendschap, angst en armoede

Deepa Anappara brengt in ‘Djinn patrouille op de paarse lijn’ een wereld tot leven waar je zelden tot nooit toegang tot hebt: de sloppenwijken van India.
Door het ogen van jonge Jai kijk je naar het dagelijkse leven in zo’n basti in Kerala in het zuiden van India. In deze basti verdwijnen allerlei kinderen. Samen met zijn vrienden Pari en Faiz onderzoekt Jai de verdwijningen van hen. Hij kijkt graag naar een politieprogramma en ze proberen op dezelfde manier als op de televisie te rechercheren. Het drietal deed mij denken aan Harry, Hermelien en Ron uit de verhalen van Harry Potter. Ook hier is het meisje Pari de verstandigste en slimste net als Hermelien.
Via deze zoektocht naar de verdwenen kinderen, krijg je inzicht in het leven in de basti zoals de verhouding tussen hindoes en moslims, het schoolleven, de verschillende ouderechtparen, het belang van de schoolmaaltijd en ook hoe hard ouders en kinderen werken om de eindjes aan elkaar te knopen.
Een bijzonder element in het boek zijn de verhalen die ‘je leven zullen redden’. Het boek opent met zo’n verhaal evenals de twee volgende delen. Deze geven een indruk hoe mensen in India leven met geesten van overledenen, het belang van Djinns en hoe ingrijpend het verdriet is als jouw dochter is mishandeld en gedood en de schuldigen nooit worden gepakt.

De schrijfster heeft een aansprekende, levendige journalistieke stijl, doorspekt met woordjes Hindi die voor mij extra bijdragen aan de sfeer. Ze kan helder situaties beschrijven en wisselt deze af met mooie poëtische observaties zoals 'Toen hij zich bewoog, schitterde de gloed van een gouden zonnestraal in haar ogen, maar die werd een seconde later opgeslokt door het donker'. Of aan het einde als Jai een ster ziet die voor hem een dode symboliseert. ‘De ster is zo krachtig dat hij door het dichte wolkendek en de smog heen kan dringen en zelfs door de muren die mijn moeders goden hebben opgetrokken om de ene wereld te scheiden van de volgende.’

(spoiler alert)
Het raadsel van de verdwenen kinderen wordt niet echt opgelost. Hier wordt wel gesuggereerd wat er gebeurd kan zijn, maar zeker is het niet. Jai realiseert zich meer en meer dat de dagelijkse werkelijkheid iets anders is dan de wereld van een politieserie. Wel vond ik dat het verhaal daardoor aan het einde wat uitdoofde. Misschien ben ik een beetje verpest door het lezen van thrillers waar alles op het einde wordt opgelost. Op zich een sterke keus van de schrijfster want in de echte wereld blijven rond verdwijningen eveneens altijd veel onzekerheden. De onmacht om te weten wat er met een verdwenen kind is gebeurd, en hoe het ingrijpt in een gezin, maakt Anappara zeker voelbaar.

Wat ik echt wel miste, was een gedeelte waarin de schrijfster vertelt wat er wellicht met de vermiste kinderen gebeurt of kan gebeuren. Zelf heb ik door India en Bangla Desh gereisd en als ik met mensen praatte, spraken zij regelmatig over hun angst dat hun kinderen zouden kunnen verdwijnen. Volgens hen werden ze ontvoerd voor hun organen of voor wedstrijden met kamelen in het Midden-Oosten. Of het waar is, weet ik niet. Anappara is journalist en zij zal daar toch wel een idee over hebben en ik denk dat een hoofdstuk hierover, het boek sterker had gemaakt.