Muzikaal taalgebruik en rake, meedogenloze observaties.

‘The Sell-out’ laat zich misschien het beste vergelijken met een conference van Freek de Jonge. Er loopt een verhaallijn door het boek maar tussendoor worden er allerlei zijwegen in geslagen waarin op spitsvondige wijze diverse maatschappelijke thema’s worden behandeld. In het geval van Paul Beatty zijn de thema’s zowel racisme ten opzichte van de Afro-Amerikanen als het gedrag van de Afro-Amerikanen zelf. De benadering is die van de nar. Situaties worden op zijn kop gezet en op satirische wijze worden allerlei algemene waarheden tegen het licht gehouden of omgedraaid veelal door een van de ontroerende, hilarische en excentrieke bijfiguren in dit boek.
Dit alles wordt kracht bijgezet door het fenomenale taalgebruik van Paul Beatty. Een muzikale taal waarmee hij rake observaties neerzet en sterke metaforen. De muzikaliteit creëert de schrijver door de afwisseling van de zinslengten waarmee hij ritme, beat en rap in de tekst brengt. Neem de zin op bladzijde 19: 'Still I don't feel guilty. If I'm indeed moving backward and dragging all of black Americans with me, I couldn't care less. Is it my fault that the only tangible benefit to come out of the civil rights movement is that black people aren't afraid of dogs as they used to be. No it isn't.
Heel knap dat je bladzijde na bladzijde zo'n ritme kunt creëren met ook nog een heel rijk woordgebruik. Nadeel is wel dat dit boek een gedegen kennis van het Afro-Amerikaanse Engels vereist en van de Amerikaanse cultuur en geschiedenis, hierdoor zijn sommige delen lastiger te volgen.
Hoofdpersoon is Me en het boek begint meteen sterk. ‘This may be hard to believe, coming from a blackman, but I’ve never stolen anything.’ En vervolgens somt Beatty een reeks vooroordelen op over zwarte mannen om dan duidelijk te maken dat hij wel voor het gerecht is gedaagd. ‘Me’ heeft namelijk gepropageerd rassenscheiding weer in te voeren. Vervolgens volgt er een terugblik over hoe het zo gekomen is en worden er allerlei hilarische voor- en tegenstanders geïntroduceerd. Zoals Hominy die graag weer slaaf wordt of zijn vader die allerlei sociale theorieën op Me uitprobeert.
Niet alleen opent het boek sterk maar daarna ook nog menig hoofdstuk. Beatty begint graag met een statement. 'Sometimes the smell wakes you up in the middle of the night (9) of I'm frigid(17). Hiermee trekt hij je meteen het verhaal in wat hij wil gaan vertellen. Zoals in hoofdstuk 22. ‘Black people pop. "Pop" being Hollywood slang for having a dynamic camera presence, for being almost too photogenic. Hominy says it's why they rarely shoot black and white buddy movies anymore; the bigger stars get washed out. Tony Curtis. Nick Nolty etc.’ Een grappige en origineel gevonden verklaring waarom er weinig films (meer) zijn van bevriende zwarte en blanke mannen.
‘The Sellout’ is Me zelf. ‘You're a fucking sellout. That's why I fucking dumped your ass. You never stick up for yourself. (blz 139). Hier is zijn grote liefde Marpessa aan het woord die alleen wat met Me wil beginnen als hij haar aan het lachen maakt. In de leesclub vond menigeen Me een meeloper of zelfs een verrader. Ik vond hem meer een solist die zijn eigen ideeën over goed en kwaad ontwikkelde en niet zo snel achter de opvattingen van anderen aanliep.
Voor mij was The Sellout één van de beste boeken dat ik het laatste jaar heb gelezen. Wel denk ik dat ik het gerust nog één of meerdere keren kan lezen en er dan steeds weer iets nieuws in zal ontdekken. Het boek is een waterval van anekdotes, scherpe observaties en interessant metaforen dat je meerdere malen kan herlezen. Een voorbeeld van zo’n observaties is de verklaring waarom Washington DC anders is dan andere Amerikaans steden. 'It's that all the buildings are more or less the same height and there's absolutely no skyline, save for the Washington Monument touching the night sky like a giant middle finger to the world.'
En dat hij ook zijn eigen ‘groep’ niet spaart voor kritiek illustreert het einde van het boek als Foy met de vlag zwaait omdat Obama president is geworden. 'He said that he felt like the country, the United States of America, had finally paid off his debts. "And what about the Native Americans? What about the Chinese, the Japanese, the Mexicans (...) When do they collect? "
Een prachtig boek en daarom krijgt het van mij vijf sterren.