Ze moest het helemaal alleen doen

Edwin Winkels (1962) is journalist en schrijver. Regelmatig is hij in Nederland als gast te zien in praatprogramma’s. Ook in Spanje, waar hij al tientallen jaren woont, is hij een bekend gezicht op de televisie. Winkels schrijft zowel Spaanstalige als Nederlandstalige non-fictie boeken. Zijn eerste fictie roman Welkom thuis schreef hij in 2013; gevolgd door Haar laatste vlucht en de historische roman Het oog van de orkaan. In juni 2018 verscheen zijn vierde roman En ze deed het; deze werd net als de laatste twee boeken uitgegeven door uitgeverij Brandt, die garant staat voor fraai uitgegeven boeken. 

De schrijfstijl in Haar laatste vlucht viel op door soberheid, waardoor het accent vooral kwam te liggen op de inhoud: een vliegtuigcrash waarbij geen van de inzittenden het overleefden. Door de afstandelijke vertelstijl werd het drama, dat van veel kanten mooi werd belicht, nergens te ‘dramatisch’. Diezelfde vertelstijl zorgt ervoor dat ook En ze deed het geen tranendal wordt.

De cover van En ze deed het toont een lieflijk aandoend plaatje, een kat en een glas wijn. De eerste zin van het motto: ‘See, sometimes death wears a disguise’ haalt de lezer onmiddellijk uit de droom. En zoals het vaker gaat, ‘een ongeluk komt zelden alleen’.
Anoek en Dylan vertellen het verhaal van hun liefde en de breuk om de beurt, aangeduid met Hij en Zij. Het lijkt alsof zij verslag doen van wat hun overkomen is. Winkels hanteert ook hier een sobere en tegelijk vlotte stijl, waardoor het verhaal zich gemakkelijk laat lezen.

Na minder succesvolle relaties zijn de dertigers Anoek en Dylan voor elkaar gevallen; hun relatie is in beider ogen goed, ook al heeft Anoek weinig lust in seks. Sleur en verdriet om hun niet vervulde kinderwens zetten de relatie onder druk. Op dat moment ontmoet Dylan Eline die qua uiterlijk een jongere versie van Anoek is, maar zeer temperamentvol in bed. Tot overmaat van ramp wordt bij Anoek kanker geconstateerd en komt zij er helemaal alleen voor te staan, want Dylan kiest voor het kind dat hij bij Eline heeft verwekt.

In het boek zijn vele mooie passages te lezen, hoe Anoek zich verweert tegen de ziekte, hoe zij rust vindt in Nepal ("Hij: 'Dat heeft ze toch knap gedaan, volledig verdwijnen. (…) Bijna twee jaar nu, en nooit enig spoor van haar gevonden.'"), welke verrassingen zij in petto heeft voor Dylan en zijn gehaaide, jaloerse vriendin (Eline tegen Dylan: “'Nee, ik wil niet dat je háár zoekt. Maar wel het geld. We hebben het niet over een fooitje, maar over bijna een miljoen dat verdomme van jou is. Dat takkewijf heeft je bestolen.'”)

De spanning in dit boek wordt gecreëerd door de tijdsaanduidingen voor de vier delen van de roman. Van '16 jaar geleden' wordt een grote sprong gemaakt naar 'Vier jaar geleden', een kleine sprong naar 'Twee jaar geleden' om ten slotte aan te komen bij 'Nu'. Tegelijkertijd wordt die spanning verhoogd doordat we slechts beetje bij beetje aan de weet komen wat er precies gebeurd is, steeds vanuit beperkt, subjectief perspectief. In het vierde hoofdstuk laat de schrijver de karakters van Anoek, Dylan en Eline nog een keer haarscherp naar voren komen en eindigt hij het verhaal met een even onverwachte als mooie climax.

Winkels heeft voor zijn vierde roman een onderwerp gekozen dat door zijn alledaagsheid bijna banaal is: overspel en ziekte. Maar hij tilde dat onderwerp wél naar een hoger plan. Van de vertwijfeling, de wanhoop en de pijn die gepaard gaan met een breuk tussen geliefden, heeft hij een aangrijpend verhaal gemaakt dat de lezer in één adem zal willen uitlezen.