Worsteling met een land dat leeft en letterlijk bezield is

Als je zó kunt schrijven dat een lezer tot drie keer toe zowel de achterflap als de noot van de auteur aandachtig doorleest omdat hij er stellig van overtuigd is dat hij non-fictie leest - zo waarachtig komen de gebeurtenissen hem voor -, dan mag je met recht een bestsellerauteur genoemd worden. Het betreft de getalenteerde Eowyn Ivey, van wie in 2012 The Snow Child (Kind van sneeuw) verscheen, waarin de scheidslijn tussen fictie en realiteit ook niet altijd duidelijk was. De schrijfster, geboren en getogen in Alaska, laat in haar boeken duidelijk voelen hoezeer zij haar land liefheeft, met alles wat het te bieden heeft aan ruigheid, sneeuwstormen, ijs en gletsjers, canyons en stroomversnellingen, maar ook berghellingen en dalen met naaldbomen, en het licht dat in de zomer van geen wijken weet, de wereld van de dieren en van de magie. Na het succes van The Snow Child volgde in 2016 To the Bright Edge of the World, dat onlangs verscheen als Aan de schitterende rand van de wereld, mooi vertaald door Lidwien Biekmann en Koos Mebius.

7 januari 1885 wordt luitenant-kolonel Allen Forrester, net getrouwd met de veel jongere Sophie, belast met de leiding over een verkenningsmissie stroomopwaarts langs de rivier de Wolverine in Alaska.

“Het beoogde doel is het in kaart brengen van het Territorium en informatie te verzamelen met betrekking tot de inlandse stammen, opdat er in de toekomst zo nodig kan worden opgetreden bij ernstige schermutselingen (…).”

Natuurliefhebster Sophie zou haar man tot aan de monding van de Wolverine vergezellen. Wanneer zij echter vlak voor vertrek zwanger blijkt te zijn, krijgt zij volledige rust voorgeschreven en blijft achter waar Allen gestationeerd is, in Vancouver Barracks. Slimme verteltechnische truc van de schrijfster, want hierdoor wordt het mogelijk dagboeken in de roman te introduceren: beide echtelieden houden voor de ander een dagboek bij. Dat van de kolonel heeft veel weg van een avonturenroman. We volgen hem en de weinige andere expeditieleden op hun barre tocht. Ze moeten sneeuwstormen trotseren, vallend gesteente ontwijken, waden door ijskoud water, afwachten hoe indianen op hen reageren; ze lijden honger en krijgen te maken met onverklaarbare gebeurtenissen, zoals de geboorte van een mensenkind uit de wortels van een boom. Veel hinder ondervinden ze van de Oude Man, door de inlanders in hun taal de Man Die Met Zwarte Vleugels Vliegt genoemd.

“Ik hou het voor onmogelijk dat de Indianen werkelijk geloven dat hij kan vliegen of kogels die hem geraakt hebben kan uitspugen. (…) Ik wil in dit verband wel toegeven dat dat beeld van hem, ineengedoken daar boven in die boom, me zeer is bijgebleven.”

Tegelijkertijd houdt de eigenzinnige Sophie, bij wier huis regelmatig een raaf met een manke poot verschijnt, zich staande tegenover de opdringerige vrouwen van de andere officieren, kampt zij met een problematische zwangerschap en legt zich toe op fotograferen. Wat betreft spanning doet haar dagboek nauwelijks onder voor dat van de kolonel.

Deze twee dagboeken, vergezeld van brieven van Allen en Sophie, officiële verslagen van Allen, stukjes uit de krant, verder illustraties en beschrijvingen van voorwerpen en voetafdrukken, authentieke foto’s, deze interessante verzameling wordt door de hoogbejaarde Walt Forrester – Allen is zijn oudoom - gestuurd naar de jonge directeur Josh Sloan van het Historisch Museum Alpine in Alaska. Sloan raakt wanneer hij de moeilijk te ontcijferen dagboeken transcribeert, en alles digitaliseert, steeds enthousiaster over het materiaal. De aanvankelijk stijve correspondentie tussen Walt en Josh wordt steeds losser en warmer.

Eowyn Ivey heeft ieder personage een eigen schrijfstijl meegegeven; in de paar brieven van Sophie en Allen is hun grote liefde voor elkaar bijna tastbaar. Elke brief of dagboekaantekening legt steeds iets meer bloot van de karakters van de hoofd- en bijpersonages. Dat er meerdere verhaallijnen naast elkaar en door elkaar lopen is geen enkel probleem, integendeel, juist deze mix zorgt voor een boeiende afwisseling en houdt de lezer tot het einde toe in spanning.