Familiegekte of een gekke familie?

Eindelijk is het dan zover! De kinderen hebben de leeftijd (29, 26, 21 en 19 jaar) bereikt waarop ze met hun vader vakantie mogen vieren op de beroemde Schatzalp in het Zwitserse Davos. De kinderen zullen vooruitreizen de vader zal zich later bij hen voegen. Voordat het zover is, heeft de succesvolle zakenman Yves Altman ze gepokt en gemazeld in zijn 'bijbel', De Toverberg van Thomas Mann (1875-1955). Maar of hij daarmee ook zijn liefde, of beter gezegd zijn obsessie voor De Toverberg, gesitueerd op de Schatzalp, op hen heeft overgedragen, is de vraag.

Yves Altman heeft uit zijn eerste huwelijk twee zoons. Gabriel, getrouwd met Minette die zwanger is, en Jean. Zijn tweede huwelijk bracht hem zoon Kick, die de passie van zijn vader overgenomen lijkt te hebben, en dochter Billy. Yves' grootste genoegen is het Toverberg-familiediner. Iedere zondag schuiven zijn vier kinderen, die altijd bij hem gewoond hebben en nog steeds bij hem wonen, plus schoondochter aan voor deze chique maaltijd. Kick opent met het voorlezen van een passage uit De Toverberg. In deel 1 van de roman maken we – ook via flashbacks –  kennis met de ex-echtgenotes Vera en Ank, de Altman-leden en de nieuwe vriendin van Yves, Barbara Engel.

In deel 2 komen ze aan op de berg overeenkomstig de door Yves gekozen planning: Barbara eerst. Daar zal zij 'bij toeval' zijn kinderen, die van haar bestaan niets afweten (denkt hij) ontmoeten. Wanneer Yves maar niet verschijnt, trekt ieder daarna zijn eigen plan, zodat in deel 3 het verhaal verrassende wendingen neemt.

Afgaande op de levendige schrijfstijl van Emily Kocken (1963), de woordkeuze, de opbouw en de geraffineerde toepassing van citaten uit De Toverberg, zou men niet zeggen dat we hier te maken hebben met een tweede roman. Eerder zou je denken dat hier sprake is van een ervaren schrijfster, hoewel Kocken pas in 2013 debuteerde met de roman Witte vlag, genomineerd voor de Academica Literatuurprijs 2014.

De auteur wisselt mooie volzinnen af met korte zinnen, oneliners en op zichzelf staande woorden. Wanneer, zoals vaak gebeurt, het onderwerp ontbreekt, moet men goed opletten wiens woord of gedachte het is. Soms is het dan ook nodig een passage te herlezen. Voor het Zwitserduits dat de sprekers regelmatig gebruiken is een lijst met vertalingen achter in het boek opgenomen. Het volgende citaat is een goed voorbeeld van de opmerkingen hierboven:

“Dus trok hij [Yves] geen twee weken uit als leisure duration, maar drie. Een upgrade, Gopf, Yves koos de juiste zoon voor zijn pitch. Jean, de arbeidsspecialist. Had op voorhand moeite met 'Davos' en misprees de reis als een luxueuze vakantie, moest wrevel bij de andere werkcoaches wegmasseren. 
“Vous êtes un homme arrivé.” 
Deed hem aan Vera denken. 
“Na drie weken wordt Hans Castorp ziek.” 
“Verwachtte ik een bedrijfsmatig argument, kom je met een berg aan bezwaren...” 
“Doe maar luchtig, vader.” 
“Drie weken is perfect.” 
“We kunnen niet eens langer blijven.”
“Kunnen, willen, leven, sterven. Wat wil je zeggen, mijn kind?”

Van de veelvuldige verwijzingen naar sanatorium, ziekte en sterven van personages (Hans Castorp) uit De Toverberg gaat een dreigende werking uit. Niemand speelt open kaart. Wanneer Kick erachter komt dat zijn vader de beroemde gastspreker zal zijn op een conferentie in Davos, lezen we:

“Zijn vader had gelogen. Het idee van het familietripje was nog niet geïmplementeerd of bam, nieuw concept (de nieuwe vriendin) werd eroverheen gestort. Een dubbele leugen. Vader wilde naar Davos voor werk.”

De roman boeit van begin tot eind, dat niet voorspelbaar is. Het verhaal wordt vanuit wisselend perspectief beschreven. Hoewel de lezer niet snel een van de onalledaagse romanfiguren in zijn hart zal sluiten – daarvoor missen ze te veel 'menselijkheid' –, zal hij zeker genieten van de krachtige, wervelende stijl, de intriges, de vlotte dialogen en de subtiele manier waarop citaten uit De Toverberg in het verhaal zijn verweven.