Weinig om het lijf behalve satijn

Het lijkt erop dat in de archieven van het familiebedrijf Santa Eulalia slechts controleerbare feiten en gebeurtenissen vermeld staan, en dat Nuria Pradas (1954) om die reden haar toevlucht heeft moeten nemen tot roddels over de werknemers, maar meer nog tot haar eigen verbeelding. Daarnaast biedt deze kroniek veel van wat Catalonië doormaakt aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Dus geen smeuïge roddels over de familie Molins, eigenaar van prestigieuze modezaken in Barcelona. Over hen valt niets negatiefs te vermelden, integendeel.

Andreu Molins neemt op jonge leeftijd na de dood van zijn vader Antoni de leiding over het bedrijf over; hij is een goede werkgever die de juiste mensen aantrekt en oog heeft voor de noden en talenten van zijn werknemers. Hij trouwt met Anna en is verder een brave echtgenoot. Belangrijk wapenfeit van hem is dat hij bij zijn aantrede als directeur bijna alle personeelsleden die ouder zijn dan hij, ontslaat om aldus meer gezag te hebben over de nieuw aangestelde jongere personen.

Minder onkreukbaar is Ferran Clos die al voor zijn verloving met Roser, de zus van Andreu, het een en ander heeft uitgevreten en ook later meer dan eens in de fout zal gaan. Omdat zijn zus hartstochtelijk verliefd is op deze man, en omdat Ferran uitstekende ideeën heeft wat de haute couture betreft – hij blijkt ook nog eens een groot ontwerper – geeft Andreu toestemming voor het huwelijk van zijn zus met Ferran, waarna ook dit verder zijn gangetje gaat.

Eigenlijk vullen de werknemers van Santa Eulalia dit ruim driehonderdvijftig pagina's tellende boek met hun (geheime) hartstochten. Pradas, die al diverse romans waaronder het bekroonde Sota el cel op haar naam heeft staan, heeft zich uitgeleefd in de beschrijving van het leven van Laia, (die een belangrijke functie had in de modezaak) en wel zó dat het verhaal om haar lijkt te draaien.

De kroniek behandelt de periode 1917 – 1944. Ruim aandacht wordt besteed aan de oorlog tussen de elkaar fel bestrijdende partijen in Catalonië omdat Barcelona daaronder zwaar te lijden had. Ondanks dit gegeven is het boek niet spannend, meeslepend of mooi te noemen. Dat komt door de ‘jongemeisjesachtige’ stijl en door het véél te veel van het volgende: "volledig kwijtgeraakte kalmte", "sterven van verdriet", "met bevende stem", "duistere en intense woede", "geheel overstuur" en "stromende tranen"; verder door het overdadig gebruik van clichés en overdreven beeldspraak ("Anna had een verwilderde blik in haar gewoonlijk rustige ogen. Het waren twee woelige zeeën waarop een verwoestende storm dreigde."). Aan de andere kant vallen storende ongerechtigheden op: (twee onderwerpen met persoonsvorm in enkelvoud) "naaien en borduren gaat me goed af", "De verbazing en nieuwsgierigheid was Ramón van het gezicht af te lezen." En "ze ging blozen" in plaats van "ze bloosde"; naast eenvoudige woorden dat "ze rood wordt" leest men dat ze naar een "coherent (!) antwoord zoekt". Elders: "Roser viel om een heel andere manier op hem", waar toch echt een heel andere reden wordt bedoeld.

Liefhebbers van brandende hartstocht, liefde en verraad kunnen zich onderdompelen in deze roman die overloopt van heftige gevoelens. De kans op verdrinking is groot.

Is er dan niets leuks te vermelden? Toch wel. In de beschreven periode beschikte het modehuis Santa Eulalia over de mooiste stoffen en creaties, hield het in navolging van Parijs modeshows waar de nieuwe collecties werden getoond. De modesalons van Santa Eulalia aan de Passeig de Gràcia "werden beschouwd als de elegantste en chicste van heel Spanje" en "bezocht door mensen die ertoe deden".