Loslaten doet pijn - Marianne Swinkels

‘Tragedie gebeurt alleen bij de buren, toch? Ja, dat dachten wij,’ schrijft Marianne Swinkels in de inleiding van haar boek ‘Loslaten doet pijn.’ Ze is gelukkig getrouwd, moeder van een kerngezonde dochter en zwanger van haar tweede kindje. Niets staat dit jonge gezin in de weg, totdat Marianne voelt dat er iets niet goed zit met haar ongeboren baby. Er volgen onderzoeken en dan blijkt dat de baby een teratoom, goedaardige tumor, heeft. In september 2002 wordt zoontje Bryan geboren. Er volgt onmiddellijk een operatie om de teratoom, die dan al 21 centimeter groot is, in z’n geheel te verwijderen. Als de kleine Bryan goed hersteld is van de eerste, zware beproeving kan niemand op dat moment vermoeden dat er nog veel meer tegenslag op komst is…

‘Loslaten doet pijn’ is het waargebeurde verhaal van een dapper, lief en innemend mannetje dat voor alles moet vechten en niks cadeau krijgt. Nadat de teratoom succesvol verwijderd is, blijkt er toch meer aan de hand te zijn met Bryan. Artsen ontdekken dat zijn hersenen te klein zijn en dat hij daardoor zal opgroeien met veel beperkingen. Tot een concrete diagnose komt het lang niet, ziekenhuisopnames volgen zich echter steeds sneller op. En dan is er, na zes jaar strijden, dat onvermijdelijke moment van afscheid nemen.

‘Het is het ergste dat je als ouder kan overkomen,’ hoor ik mensen weleens zeggen. En hoewel ik zelf geen kinderen heb, kan ik dat alleen maar beamen. Marianne is er namelijk in geslaagd om woorden te geven aan datgene waar eigenlijk geen woorden voor zijn. ‘Loslaten doet pijn’ is een indrukwekkend eerbetoon aan een jongetje dat zoveel meer was dan alleen ziek. Een guitig mannetje met de prachtigste lach die ik ooit heb gezien, waarmee hij iedereen – groot en klein – om zijn vingertje wist te winden. Maar ook een jongetje dat kraaide van plezier bij het badritueel, graag naar het kinderdagcentrum ging en tijdens de vele ziekenhuisopnames opvallend vrolijk was. Juist door het benoemen van deze geluksmomentjes geeft Marianne tegenwicht aan de hartverscheurende machteloosheid, het immense verdriet, de aanvallen van Bryan en de artsen die niet allemaal evengoed hun vak verstaan. Hierdoor heeft ze een goede balans gevonden waardoor het boek nooit te zwaar wordt.

In korte hoofdstukken vertelt Marianne het bijzondere verhaal van Bryan. Kwetsbaar, vol emotie en met grenzeloze liefde. Die eigenschappen spatten van de pagina’s af en nemen je mee naar een wereld waar (gelukkig) niet veel mensen geweest zijn. Tranen van ontroering en een lach op mijn gezicht wisselden elkaar af. Ik moest blijven lezen, terwijl ik tegelijkertijd wist dat het overlijden van Bryan het verdrietige eindpunt zou zijn. Wat had ik het graag anders gezien voor Marianne, haar man Marty en dochter Sidney. Zij hebben jarenlang alles gegeven wat ze hadden, maar het mocht niet zo zijn. Bryan heeft me met zijn aandoenlijke lach en twinkelende pretoogjes diep geraakt. Wat een vechter en wat een moedig mannetje. Daar kun je, net als voor de rest van het gezin, alleen maar diep en diep respect voor hebben!