'Gruwelijke thriller met actuele thema's!'

De intrigerende zwarte cover waarop slechts een bebloed mes is afgebeeld dat wordt vastgehouden door een volwassene en een kind wekte onmiddellijk mijn interesse, evenals de onheilspellende titel ‘Ravenzwart Bloed’. Door de pakkende achterflap wilde ik nog maar één ding: lezen, ik moest dit boek lezen. En dankzij het Selfpub Café kon mijn wens snel ingewilligd worden.

‘Ravenzwart Bloed’ vertelt het verhaal van Tess die midden twintig is en een heftig verleden met zich meedraagt. Als kind werd ze jarenlang mishandeld door haar dronken vader en misbruikt door haar oudere broer. Samen met haar tweelingzusje Inka probeert ze de gruwelijke realiteit te ontvluchten, zowel mentaal als fysiek. Er is niemand die ze helpt. Achter de voordeur van één van de mooiste villa’s van Wageningen lopen de spanningen steeds verder op, totdat een familiedrama onafwendbaar is. Alleen Tess en haar kleine broertje David overleven ternauwernood.

Vervolgens maken we een sprong van achttien jaar in de tijd. Tess is opgegroeid in een fijn pleeggezin en lijkt haar leven redelijk op de rit te hebben. Ze woont zelfstandig met haar trouwe viervoeter Tuk, werkt in een dierenasiel en date af en toe met andere mannen. Eén van die mannen is Machiel. Tess realiseert zich al snel dat ook Machiel niet de ware voor haar is, maar hij weigert hun relatiebreuk te accepteren en begint Tess te stalken. Hierdoor komt het verleden van Tess langzaam maar zeker weer naar boven. Ook haar verliefde gevoelens voor haar collega Max verwarren haar. Ondertussen gaat Machiel steeds een stapje verder en verschijnt haar broertje David opeens ten tonele. Is Tess in staat om haar verleden aan te kijken en er voorgoed mee af te rekenen?

Ik ben ‘Ravenzwart Bloed’ gaan lezen en kon niet meer stoppen. De twee verhaallijnen, waarin het heden en verleden centraal staan, komen steeds dichter bij elkaar en de climax laat je verbouwereerd achter. Inhoudelijk wil daarom weinig van het plot kwijt. Dit boek gaat namelijk in elke vezel van je lijf zitten en laat je niet meer los. Je moet het zelf ervaren en die achtbaan aan emoties zelf ondergaan.

Verheugen, de schrijfster, heeft een vlotte, eenvoudige schrijfstijl die voor iedereen toegankelijk is. De korte hoofdstukken lezen als een trein en geven stukje bij beetje antwoord op de vele vragen die de proloog oproept. Het enige wat ik zelf niet altijd prettig vond om te lezen waren de dialogen, omdat deze veel spreektaal bevatten. Aan de andere kant maakt het de verschillende personages wel authentiek, dus het is vooral een kwestie van smaak, denk ik. Dit boek, waarin actuele thema’s als misbruik, kindermishandeling en familiedrama’s, niet geschuwd worden, heeft mij erg gegrepen. Hulde aan de schrijfster om dit aan te durven en er eveneens een gruwelijke thriller van te maken.