Call it what you want

Ik ontving van Best of YA/Feelgood Vibes dit opvallende, knalroze boek vol Taylor Swift, liefde en feelgood. Een boek dat mij aan de ene kant verraste, maar ook een beetje teleurstelde. Ik heb ‘Call it what you want’ dan ook beoordeeld met 2 sterren.

Sloane en Ethan ontmoeten elkaar op de universiteit waar ze studeren. Ze blijken in hetzelfde studentenhuis te wonen en komen elkaar steeds vaker tegen, waarbij de aantrekkingskracht niet te ontkennen valt. Waar Sloane hoopt dat ze van daten naar een relatie zullen gaan, blijft Ethan vaag. Kan Ethan Sloane geven wat ze nodig heeft of zijn sommige dingen gewoon niet voorbestemd?

Wat ik persoonlijk wat teleurstellend vond, is dat de flaptekst van het boek eigenlijk bijna een samenvatting van het boek is. Het boek beslaat een periode van ongeveer drie jaar en hierin blijven de personages elkaar continu aantrekken en afstoten. Hoewel ik dit altijd wel kan waarderen in een verhaal, vond ik het in dit geval teveel van hetzelfde. Ethan weigert zich open te stellen en dit zorgt ervoor dat de personages iedere keer tegen hetzelfde aanlopen: Sloane wil meer en Ethan wil het haar niet geven. Ik vond het einde van het verhaal dan ook zeer teleurstellend. Hoewel het een realistische afloop zou kunnen zijn, was dit niet waar ik als lezer al bijna 250 pagina’s op zat te wachten. Ik denk juist dat een positieve afloop het verhaal een boost had kunnen geven, maar nu was het vooral een teleurstelling. Ik had toen ik het boek dichtsloeg, niet het idee dat ik een fijne feelgood gelezen had. Bovendien had ik het idee dat er wat losse eindjes overbleven en niet alle vragen beantwoord waren toen ik de laatste bladzijde omsloeg.

Dit komt niet alleen door het verloop van het verhaal, maar ook door de personages. Zowel Sloane als Ethan maakt weinig ontwikkeling door, waardoor het verhaal een beetje voort blijft kabbelen. Daarbij vond ik het zorgwekkend hoe vaak de personages onder invloed zijn van drank of andere verdovende middelen gedurende het verhaal. Als je zoveel drank nodig hebt om het leven door te komen, zou ik maar een therapeut inschakelen.

Er komen nog een aantal andere personages voorbij in het boek, waarbij de verhaallijnen van Lauren en Graham het verhaal dan wel wat meer feelgoodvibes geven. Jordan is een personage dat werkelijk niets toevoegt en halverwege het verhaal zowat uit het boek geschreven wordt. De vriendschap tussen Lauren en Sloane blijft nogal vlak en lijkt weinig meer in te houden dan samen feesten en dronken worden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de schandalige manier waarop Sloane omgaat met Reese, wat toch echt wel respectloos is.

De verwijzingen naar Taylor Swift vond ik persoonlijk nogal gering op wat titels van liedjes na - maar ik ben ook geen gigantische fan, dus misschien heb ik wat gemist? - en ook de feelgoodvibes miste ik tijdens het lezen van het verhaal. Sloane en Ethan zijn merendeel van de tijd ongelukkig met elkaar, dus ik begreep eigenlijk niet goed wat hen nou zo aan elkaar verbond en waarom ze het iedere keer weer met elkaar probeerden. Voor de lezer werd het na verloop van tijd vooral een beetje irritant.

Ik vond het zelf ook niet echt een meerwaarde hebben dat er jaartallen bij de hoofdstukken genoemd worden. Sterker nog: als je begint met lezen in 2016, krijg je toch een beetje het gevoel dat je een ‘oud’ verhaal aan het lezen bent. Ik denk dat de schrijfster ook prima had kunnen zeggen dat deze hoofdstukken zich drie jaar geleden afspeelden. Voor het tijdsbeeld had het weinig verschil gemaakt.

De schrijfstijl is op zich vlot, maar ik had wel het gevoel dat er soms sprake was van wat herhaling, terwijl andere stukjes juist ineens heel snel gingen of er juist wat overgeslagen leek te worden. De korte hoofdstukken en perspectiefwisselingen vond ik dan wel weer fijn.

Hoewel de cover van het boek me meteen aansprak en ook de flaptekst me best wel nieuwsgierig maakte, ben ik niet erg enthousiast geworden van ‘Call in what you want’. Ik vond het verhaal te negatief, de relatie tussen de personages te toxic en het einde teleurstellend. Helaas was dit niet echt een boek voor mij.