Hebban recensie
Degelijke thriller met twijfelachtige ontknoping
Åke Edwardson schrijft al jaren thrillers en al zijn boeken zijn goed beoordeeld. De verwachtingen van De laatste winter zijn dan ook hoog gespannen. Zou het ook het laatste boek zijn met inspecteur Erik Winter in de hoofdrol?
Als hoofdinspecteur Winter met zijn gezin vakantie houdt op zijn eigen strand, spoelt er een dode man aan. Tegelijkertijd wordt zijn team beziggehouden met een vermoorde vrouw, die in haar slaap is gewurgd, ogenschijnlijk door haar echtgenoot. Een paar straten verderop wordt een vrouw op precies dezelfde manier vermoord. Gerda Hofner is de enige agente die beide plaats delicten heeft gezien en ze deelt haar opvallende waarnemingen en twijfels over de toedracht van de moorden met Winter en zijn team. Als blijkt dat er meerdere verbanden zijn tussen de slachtoffers, gebeurtenissen van twintig jaar geleden en zelfs het privéleven van Winter, begint de zoektocht naar de dader, maar bovenal naar de waarheid.
Edwardson maakt van dit verhaal met drie losstaande moorden een knappe eenheid. De plot is realistisch, maar toch niet erg origineel. Het vermoeden van de lezer wordt iets te vaak bevestigd. Omdat dit het zoveelste boek is met Winter in de hoofdrol, worden er veel toespelingen gedaan naar eerdere verhalen. Niet heel fijn voor de onwetende lezer, omdat er daardoor grote vraagtekens open blijven.
De laatste winter is overduidelijk een thriller, maar hij wordt nooit echt bloedstollend spannend. Het is een degelijk verhaal met een goede opbouw en prettig taalgebruik. Edwardson schrijft veel in dialogen, waardoor het verhaal wel levendig wordt. De relaties tussen de personen zijn goed beschreven en maken wel indruk. Toch mist het de finesse en de verrassing van een meesterwerk. Dit wordt mede veroorzaakt doordat Gerda en Erik iets te vaak plotseling het heldere licht zien en er iets te vaak bovennatuurlijke krachten en ideeën bij hen binnen lijken te komen. De ontknoping is bijzonder, maar laat de lezer achter in grote twijfel.
De laatste winter is een prima verhaal, maar niet spannend en origineel genoeg om echt lang te blijven hangen.
Als hoofdinspecteur Winter met zijn gezin vakantie houdt op zijn eigen strand, spoelt er een dode man aan. Tegelijkertijd wordt zijn team beziggehouden met een vermoorde vrouw, die in haar slaap is gewurgd, ogenschijnlijk door haar echtgenoot. Een paar straten verderop wordt een vrouw op precies dezelfde manier vermoord. Gerda Hofner is de enige agente die beide plaats delicten heeft gezien en ze deelt haar opvallende waarnemingen en twijfels over de toedracht van de moorden met Winter en zijn team. Als blijkt dat er meerdere verbanden zijn tussen de slachtoffers, gebeurtenissen van twintig jaar geleden en zelfs het privéleven van Winter, begint de zoektocht naar de dader, maar bovenal naar de waarheid.
Edwardson maakt van dit verhaal met drie losstaande moorden een knappe eenheid. De plot is realistisch, maar toch niet erg origineel. Het vermoeden van de lezer wordt iets te vaak bevestigd. Omdat dit het zoveelste boek is met Winter in de hoofdrol, worden er veel toespelingen gedaan naar eerdere verhalen. Niet heel fijn voor de onwetende lezer, omdat er daardoor grote vraagtekens open blijven.
De laatste winter is overduidelijk een thriller, maar hij wordt nooit echt bloedstollend spannend. Het is een degelijk verhaal met een goede opbouw en prettig taalgebruik. Edwardson schrijft veel in dialogen, waardoor het verhaal wel levendig wordt. De relaties tussen de personen zijn goed beschreven en maken wel indruk. Toch mist het de finesse en de verrassing van een meesterwerk. Dit wordt mede veroorzaakt doordat Gerda en Erik iets te vaak plotseling het heldere licht zien en er iets te vaak bovennatuurlijke krachten en ideeën bij hen binnen lijken te komen. De ontknoping is bijzonder, maar laat de lezer achter in grote twijfel.
De laatste winter is een prima verhaal, maar niet spannend en origineel genoeg om echt lang te blijven hangen.
1
Reageer op deze recensie