Goed genoeg voor een paar vermakelijke uurtjes

Korte hoofdstukken die elkaar in rap tempo afwisselen. Een verhaal dat bijna geschreven is als een filmscript. Niet verwonderlijk, want vele boeken van Mari Jungstedt werden in Duitsland verfilmd voor televisie. Ongetwijfeld zal ook het onderhoudende Dubbele Stilte die weg volgen. Radioreporter, tv-presentatrice en succesvol thrillerschrijfster Jungstedt gebruikt wederom het eiland Gotland in Zweden als decor voor dit verhaal over vriendschap, intriges en tragedie.

De zomer begint in Zweden en drie bevriende stellen uit de wijk Terra Nova gaan op vakantie naar het eiland Fåro. Ze bezoeken er het Ingmar Bergman-filmfestival en genieten van elkaars gezelschap. Totdat één van de vrouwen haar eigen plan trekt en na een sms-bericht over een spoedgeval op het werk niets meer van zich laat horen. Als één van de mannen vervolgens spoorloos verdwijnt, krijgt de vakantie een onheilspellend einde en staan de levens van de drie stellen op zijn kop. Commissaris Anders Knutas en rechercheur Karin Jacobsson nemen deel aan het onderzoek. De afloop is voor iedereen verrassend en blijkt het gevolg te zijn van een onverwerkte tragedie.

Het verhaal begint erg warrig. De korte hoofdstukken springen van de hak op de tak en het kost de lezer moeite in het verhaal te komen waarin diverse personen een rol spelen. Pas na zestig pagina’'s wordt het wat overzichtelijker en gaat het verhaal ‘leven’. Jungstedt kiest niet één personage als uitgangspunt, maar gebruikt een drieluik. Ze beschrijft de verhoudingen binnen de vriendengroep, en tussen de mensen van het onderzoeksteam van de politie, en ze maakt uitstapjes naar journalisten en naar het verleden. Duidelijk is dat Jungstedt ook aandacht wil besteden aan de privéproblemen van de leden van het onderzoeksteam, al zijn de overgangen naar die problematiek wat gekunsteld en doorzichtig.

De schrijfstijl in Dubbele Stilte is niet opvallend. De lezer wordt meegezogen in het verhaal, maar het is zeker geen literair hoogstandje. Halverwege het boek wordt een interessant zijpad toegevoegd aan de verhaallijnen. Eerst roept het zijpad vragen op, maar later blijkt het de sleutel te zijn tot de oplossing van de onderhoudende plot. Niet bloedstollend spannend, maar boeiend en goed genoeg voor een paar vermakelijke uurtjes.