Veel informatie, weinig spanning

Donna Leon komt van oorsprong uit Amerika, maar woont al jaren in Venetië. Ze is helemaal weg van de stad en Venetië is dan ook het decor voor al haar boeken. Ze staat bekend om haar politieromans met in de hoofdrol commissaris Brunetti. Voor Hemelse juwelen maakt Leon een uitstapje naar een ander genre waar niet direct een lijk wordt gevonden. De stijl blijft herkenbaar, maar de stap is gewaagd en niet helemaal geslaagd.

Muziekwetenschapper Caterina Pellegrini krijgt de kans om in haar favoriete stad Venetië onderzoek te doen naar twee mysterieuze kisten vol documenten. Ze wordt door een advocaat ingehuurd om voor twee rijke neven op zoek te gaan naar de erfenis van Agostino Steffani, een componist/abbé uit de zeventiende eeuw. Steffani schijnt volgens de neven een schat te hebben nagelaten aan de voorouders van de neven. Pellegrini is gefascineerd door het verhaal en vooral geïnteresseerd in verborgen composities en partituren van Steffani. Naarmate ze meer papieren uit de kist onderzoekt, wordt het verhaal steeds interessanter. Heeft Steffani zijn betrokkenheid bij een moord verborgen? En is er eigenlijk wel een schat?

Leon leidt de lezer in Hemelse juwelen eigenlijk door een soort geschiedenisles. Het college gaat over het leven van Steffani en zijn rol in de barokmuziek, het kerkelijk wezen en het leven van een aantal welgestelden. Naast het onderzoek van Pellegrini, dat uitgebreid beschreven wordt, spelen ook de relatie tussen haar en de advocaat en haar en haar zus een rol. Dat zorgt voor afwisseling, maar die verhaallijnen blijven redelijk op de oppervlakte. Hoewel het boek bestempeld is als literaire thriller, is de geschiedenisles te weinig echt spannend. Natuurlijk is er nieuwsgierigheid naar de documenten in de kist en naar het privéleven van Pellegrini, maar de stempel literaire roman zou hier toch meer op zijn plek zijn.

Literair is het boek namelijk wel. Vooral de beschrijvingen van de gebeurtenissen in de zeventiende eeuw en de analyses van de barokmuziek trekken het naar een hoger niveau. De schrijfstijl is soms zelfs statig en deftig. Zoals Leon wel vaker doet, maakt ze ook in dit verhaal weer gebruik van Italiaanse passages. Dit maakt Hemelse juwelen geloofwaardig en authentiek, maar af en toe lastig te volgen voor wie die de taal niet machtig is.

De geschiedenisles lijkt soms over te gaan in een sprookje. Echter wel een sprookje dat als een nachtkaars uitgaat. Het einde is verrassend, maar de kous wordt heel snel afgedaan. Leon lijkt het verhaal af te raffelen en dat is jammer. Al met al is het een uniek boek met veel informatie, maar te weinig spannend en diepgravend om lang te blijven hangen.