Het verhaal blijft de lezer bij

Ruth Newman kreeg voor haar eerste twee boeken geen lovende recensies. De computertechnicus lijkt niet erg te slagen in haar pogingen om misdaadauteur te worden. Toch is haar derde boek zeker geen mislukking. Oogcontact is wederom gruwelijk, maar wel spannend en de personages komen echt tot leven.

New York wordt opgeschrikt door de gruwelijke moord op vijf vrouwen. Elke maand lijkt er een nieuw slachtoffer bij te komen. Het rechercheteam onder leiding van Joe Masters zit met de handen in het haar. Joe besluit de hulp in te roepen van Dana Stone, een medium. Ze is al eerder betrokken geweest bij het opsporen van een seriemoordenaar, wat haar bijna het leven heeft gekost. Ze heeft de gave om in de hoofden van mensen te kijken. Aan de hand van de gruwelijke beelden die ze oppikt op de plaatsen delict, komt ze stapje voor stapje dichter bij de dader. Gedurende de zoektocht bloeit er wat op tussen Joe en Dana. Als er slachtoffers blijven vallen, lukt het Dana om dichter bij de moordenaar te komen, misschien wel iets té dichtbij...

Oogcontact is een toepasselijke titel voor een verhaal waarin een medium mensen in de ogen moet kijken om hun hoofd binnen te dringen. Ze staat zo niet alleen oog in oog met de slachtoffers, maar ook met de seriemoordenaar. Net als in de vorige twee boeken komen er geregeld gruwelijke details over de vermoorde vrouwen aan het licht. De beschrijvingen van de plaats delict zijn haast luguber. Dit keer gaat Newman verder dan dat. Ze geeft haar hoofdpersoon een specifieke karaktereigenschap, die het boek een extra dimensie geeft. Het bovennatuurlijke wordt totaal geloofwaardig beschreven. Ook al vraagt de lezer zich soms af waarom Stone niet alle personages uit voorzorg ‘leest’. De beperkingen die worden beschreven bij het hebben van deze speciale gave redden het verhaal.

De opbloeiende liefde is bijzaak, maar zorgt er wel voor dat dit boek meer is dan een doorsnee ‘whodunit’. De zoektocht heeft een aantal verrassende wendingen, zoals het een echte thriller betaamt. Bij verschillende passages voelt de lezer het hart kloppen in de keel. Spannend is het zeker, bij vlagen zelfs bloedstollend, en op den duur gaat de lezer elk personage dat voorbij komt verdenken. De achterdocht leidt gelukkig niet tot voorspelbaarheid, het verhaal blijft verrassen. De schrijfstijl valt niet op, hetgeen niet heel positief, maar ook niet heel negatief is.

Het credo ‘drie keer is scheepsrecht’ geldt in dit geval zeker voor Newman. Het verhaal blijft de lezer bij, is prettig geschreven en sluit verrassend af. Prima leesvoer en dit smaakt wel naar meer!