Liefde voor een kind is basisingrediënt in snelle thriller

“Afgewogen, klare zinnen”, “sterke plots” en “goede nachtrust nagenoeg onmogelijk”. Enkele quotes uit de boekenwereld over voorgaande boeken van Emelie Schepp. Postuum is alweer het vierde boek van Schepp met Officier van Justitie, Jana Berzelius, in de hoofdrol. Mooi is dat deze quotes opnieuw herkenbaar zijn en dat Schepp daarmee echt haar eigen stijl, identiteit en kracht lijkt te hebben gevonden.

Sam Widell is even naar de supermarkt als hij telefoon krijgt van zijn zoontje Jonathan. Aan zijn stem hoort hij meteen dat het goed mis is. Sam spoedt zich naar huis en treft daar zijn vermoorde vrouw aan. Van zijn zoontje ontbreekt elk spoor. Jana Berzelius onderzoekt de zaak samen met Henrik, Mia en hun team. Er zijn best veel aanknopingspunten, maar alles lijkt dood te lopen. Wie heeft Jonathan meegenomen? Waar is hij nu en belangrijker nog: wat is het motief voor de moord en ontvoering? Onderwijl krijgt Jana het zwaar als Danilo, een oude vijand, weer ten tonele verschijnt. Vanuit de cel heeft hij nog steeds invloed op Jana haar privéleven. Het maakt haar woedend en ze wil echt van hem af, maar hoe ver zal ze daarin gaan? En ten koste van wat en vooral wie?

Postuum is qua schrijfstijl enorm herkenbaar. Veel korte, snelle passages die voor veel variatie en dynamiek zorgen. Het is opletten geblazen, zeker in het begin, maar de prettige zinsopbouw en woordkeuze zorgen ervoor dat de lezer snel in het verhaal wordt getrokken. Het is niet té snel en té dynamisch. Krachtig is ook dat er wel degelijk diepgang zit in het verhaal. Dat komt met name door de karakterontwikkelingen van de belangrijke personages. Niet alleen van Sam, maar vooral van Jana en dit keer ook Henrik. Dat is nodig om Postuum echt boeiend te maken.

De persoonlijke ontwikkeling van Jana is de tweede grote verhaallijn. Die lijn is spannend en verweven in het hele boek. Hoewel er veel aanleiding is voor het gedrag van Jana, ook in de voorgaande delen, is het toch niet altijd geloofwaardig wat ze doet. Als lezer hoop je dat ze het anders aanpakt en kan je haar en haar acties niet altijd begrijpen.

Opnieuw kiest Schepp voor schuingedrukte intermezzo’s die inzicht geven in één van de sleutelfiguren. Ditmaal passages uit het verhoor van de dader. Interessant en het triggert de lezer direct om tussen de regels door naar hints te zoeken. De plot is wel origineel maar de lezer vermoedt mede door de intermezzo’s al op iets meer dan de helft van het verhaal waar de clou heen gaat. Dat is jammer. Toch blijft het spannend genoeg en wordt het verhaal bij de laatste pagina’s wel afgemaakt.

Waar Schepp eerder kritiek kreeg dat de overige personages meer aankleding waren dan echt van belang, is dat in Postuum al anders geworden. De ontwikkeling die Henrik doormaakt en het inkijkje in zijn leven zijn nodig om het einde acceptabel te maken. Schepp kiest vaak actuele, aangrijpende thema’s voor haar verhalen. Postuum heeft ‘liefde voor je kinderen’ als hoofdthema, iets minder vanuit de actualiteit, maar natuurlijk zeer relevant. Schepp zal hiermee opnieuw veel mensen raken en begint langzaam echt te bouwen aan een thrillerserie waarmee ze lezers aan haar zal blijven binden.