Diepgaand en bijzonder

maar niet echt spannend,In het Zweedse plaatsje Kiruna gaan een jongen en een meisje op zoek naar een vliegtuigwrak dat onder een dikke laag ijs op de bodem van het Vittangimeer ligt. Ze komen daarbij om het leven, omdat iemand de toegang naar boven verspert. Als het meisje wordt gevonden, gaan een team van inspecteurs en de officier van justitie Rebecka Martinsson de dubieuze zaak onderzoeken. Ze komen er al snel achter dat het meisje vermoord is en doen navraag in haar omgeving. Haar familieleden zijn niet behulpzaam en hebben duidelijk iets te verbergen. De persoonlijke problemen van Rebecka en de inspecteurs maken het oplossen van de zaak niet gemakkelijker. Het team duikt in het verleden van de familie en doen verbazingwekkende ontdekkingen.
Tot de woede is geluwd is het vierde boek van schrijfster Åsa Larsson met Rebecka Martinsson in de hoofdrol. De lezer is vertrouwd met dit personage en het is duidelijk dat ze al veel heeft meegemaakt tijdens het oplossen van andere zaken. In eerste instantie lijkt het of andere personages de hoofdrol spelen. De inspecteurs van de politie nemen in het begin de leiding van het onderzoek op zich en bepalen wat er gebeurt.
Erg opvallend is de rol van de overleden Wilma Persson. Zij vliegt als een vogel van personage naar personage en beschrijft hun gevoelens en gedragingen. Hierdoor is er geen alwetende verteller nodig. Daarnaast zorgt de verschijning van een ‘dode’ in het verhaal voor een extra dimensie in het hoofd van de lezer. Ook is het bijzonder hoe er aan het eind van het boek afscheid wordt genomen van Wilma. Elk persoon in het boek is driedimensionaal. Door middel van flashbacks krijgt de lezer een beeld van hoe iemand is geworden door hetgeen hij/zij heeft meegemaakt. Vooral de flashbacks over het leven van Hjalmar zijn aangrijpend en ontroerend. Met de wisseling tussen de belangrijke personages zorgt Larsson voor diepgang in het verhaal en dat maakt dit boek geschikt voor de stempel ‘literair’.
De schrijfstijl van Larsson is bijzonder te noemen. Beschrijvingen als ‘Ze worstelen zich door het gesprek heen als twee wandelaars die in een sneeuwstorm zijn beland. Zwoegend, met gebogen hoofd.’ en ‘De vloekwoorden vliegen over tafel. Gods engelen krijgen kippenvel als ze Wilma zo horen.’ zijn een genot om te lezen. Zinnen zijn stuk voor stuk zorgvuldig geformuleerd en over elk woord is nagedacht. Larsson schrijft daarnaast heel gedetailleerd over omgeving, landschap en gevoelens van personages. Soms gaat de verhaallijn echter wel heel diep en raakt ze de lezer kwijt. In eerste instantie is het gedeelte over het verraad in de Tweede Wereldoorlog moeilijk te volgen. Later in het boek wordt dit beter uitgelegd. Ook komen er af en toe namen voorbij, die niet altijd even makkelijk te plaatsen zijn.
Hoe goed het verhaal ook is geschreven, bloedstollend is het niet. Hier en daar is het zelfs enigszins voorspelbaar, hoewel kleine wendingen wel verrassend blijven. De plot is wel vernieuwend, met opvallende elementen. Het begin van het boek is erg sterk en bijzonder. Een ‘dode’ laten vertellen hoe ze gestorven is, is zelfs origineel te noemen. Het middendeel is minder spannend, soms kabbelt het een beetje voort. Vervolgens gaat het hart van de lezer bij het slot wel degelijk sneller kloppen en komt de spanning in hoog tempo terug.
Of je als lezer nou wel of niet in het hiernamaals gelooft; de passages waarin Wilma haar verhaal doet, zijn bewonderenswaardig. Hierdoor wordt Larsson de voorspelbaarheid van het verhaal vergeven. Ze is van plan nog twee boeken te schrijven met Martinsson in de hoofdrol, dus dat belooft nog veel goeds van deze boeiende auteur.