Hebban recensie
Hartverscheurend
verbijsterend én spannend!,Na jaren van wanhopige pogingen om een kindje te krijgen, kiezen Jack en Melissa McGaune voor adoptie. Ze krijgen een prachtige dochter en kunnen hun geluk niet op. Na negen maanden klopt de vader van de biologische vader, een machtige rechter, aan om zijn kleindochter op te eisen. Er blijken fouten te zijn gemaakt tijdens de adoptie en de vader heeft nooit afstand gedaan van zijn rechten. De rechter brengt het verschrikkelijke nieuws dat Jack en Melissa hun dochter over drie weken zullen moeten teruggeven aan de biologische vader.
In eerste instantie willen de McGaunes de beslissing aanvechten, maar al snel komen ze erachter dat ze tegen de machtige, invloedrijke rechter en zijn zoon geen schijn van kans zullen maken. Als ze op een andere manier proberen om hun dochter te houden, gaat het vreselijke mis en is niemand zijn leven meer zeker.
Het Ultimatum begint met het onvoorstelbare nieuws. Dan ontpopt zich een verhaal dat in sneltreinvaart aan de lezer voorbij gaat. Jack McGaune is de hoofdpersoon en samen met zijn vrouw en goede vrienden doet hij verbazingwekkende ontdekkingen over hun nieuwe vijand. Box beschrijft Jacks gedachten zo uitgebreid dat de lezer alle stappen die hij maakt goed kan volgen. Gaandeweg leef en strijd je mee als lezer en wil je de hoofdpersonen bijna de goede kant op duwen. De schrijfstijl van Box heeft dus een enorme impact. Geen moeilijke passages of ingewikkelde zinsconstructies, maar een schrijfstijl die onopvallend is en daardoor echt in dienst staat van het verhaal.
Dit boek mag dan ook met recht de stempel thriller dragen. Bijzonder is dat Het Ultimatum autobiografisch geschreven lijkt te zijn. Dat maakt het verhaal aan het eind nog realistischer en geloofwaardiger. De ingrijpende maatregelen die de vrienden nemen zijn erg begrijpelijk en de lezer kan zich makkelijk met de personages identificeren. Dat is een van de krachten van deze thriller. Ook neemt Box een maatschappelijk probleem als thema, waardoor het verhaal indruk maakt en zelfs even blijft hangen. Na drie weken strijd gebeurt het onvermijdelijke en dat is hartverscheurend. De verrassende wending in de finale breit alle losse eindjes aan elkaar en maakt het verhaal rond.
Het Ultimatum leest als een trein, grijpt je aan en is een echte pageturner.
In eerste instantie willen de McGaunes de beslissing aanvechten, maar al snel komen ze erachter dat ze tegen de machtige, invloedrijke rechter en zijn zoon geen schijn van kans zullen maken. Als ze op een andere manier proberen om hun dochter te houden, gaat het vreselijke mis en is niemand zijn leven meer zeker.
Het Ultimatum begint met het onvoorstelbare nieuws. Dan ontpopt zich een verhaal dat in sneltreinvaart aan de lezer voorbij gaat. Jack McGaune is de hoofdpersoon en samen met zijn vrouw en goede vrienden doet hij verbazingwekkende ontdekkingen over hun nieuwe vijand. Box beschrijft Jacks gedachten zo uitgebreid dat de lezer alle stappen die hij maakt goed kan volgen. Gaandeweg leef en strijd je mee als lezer en wil je de hoofdpersonen bijna de goede kant op duwen. De schrijfstijl van Box heeft dus een enorme impact. Geen moeilijke passages of ingewikkelde zinsconstructies, maar een schrijfstijl die onopvallend is en daardoor echt in dienst staat van het verhaal.
Dit boek mag dan ook met recht de stempel thriller dragen. Bijzonder is dat Het Ultimatum autobiografisch geschreven lijkt te zijn. Dat maakt het verhaal aan het eind nog realistischer en geloofwaardiger. De ingrijpende maatregelen die de vrienden nemen zijn erg begrijpelijk en de lezer kan zich makkelijk met de personages identificeren. Dat is een van de krachten van deze thriller. Ook neemt Box een maatschappelijk probleem als thema, waardoor het verhaal indruk maakt en zelfs even blijft hangen. Na drie weken strijd gebeurt het onvermijdelijke en dat is hartverscheurend. De verrassende wending in de finale breit alle losse eindjes aan elkaar en maakt het verhaal rond.
Het Ultimatum leest als een trein, grijpt je aan en is een echte pageturner.
1
Reageer op deze recensie