Een onnodig toverachtige schrijfstijl

omdat ik structuur nodig heb in een verhaal. Dat is mijn probleem, niet dat van Fagerholm.,

Monika Fagerholm is een Finse auteur, maar voor mij had ze net zo goed een Marsiaanse auteur kunnen zijn. Haar schrijfstijl is van een andere planeet dan de mijne. Ten eerste weet ik niet goed waar ik ben. "Bulepoel", de "Contrei", of in het modderige gedeelte. De achterflap biedt uitkomst. "De moerassige kuststreekdicht bij de Finse hoofdstad Helsinki". Zelfs met die wetenschap zie ik het nog niet voor me. Even denk ik in een soort sprookjesboek te zijn beland, compleet met bos en vreemde wezens, maar af en toe duikt er een realistisch fragment op, waardoor ik even weer denk: 'ik heb houvast.' Dan zet Fagerholm mij weer op het verkeerde been, door te switchen in de tijd of tussen fantasie en werkelijkheid.

Ik wéét dat het boek goed is geschreven, dat zie ik temidden van alle chaos. Emoties, seksuele ontwikkeling, Fagerholm beschrijft ze ontroerend en invoelbaar. Maar voor de rest is het boek een psychedelische achtbaan, waarin de verdwijning of moord van een Amerikaans meisje centraal staat. Ik weet het nu nog niet. Als Fagerholm beoogd heeft de verwarring van de pubers op de lezer over te brengen is ze daar helemaal in geslaagd. Dan heeft ze wellicht een meesterwerk geschreven. Alle lof voor haar inlevingsvermogen in de meisjes, met name in Sandra. De hoofdstukken waarin Sandra en Doris voorkomen zijn in mijn ogen veruit de beste.

Het is duidelijk. Het Amerikaanse meisje is niet voor mij weggelegd. Ik begrijp de toverachtige schrijfstijl niet, omdat ik structuur nodig heb in een verhaal. Dat is mijn probleem, niet dat van Fagerholm. Ik wéét dat Het Amerikaanse meisje goed geschreven is, ik vat het alleen niet.