Marionettenspeler

‘Doodvonnis’ neemt een vliegende start wanneer in Wenen Clara na een jaar gevangenschap aan haar gijzelnemer ontsnapt. Ze is zwaar getraumatiseerd, zegt geen woord en haar hele rug is vol getatoeëerd met motieven uit Dantes Inferno. Melanie Dietz, officier van justitie, en haar traumahond Sheila zetten op gevaar voor eigen lijf en leden de jacht in op de dader en doen er alles aan om Clara veilig te houden.
In Wiesbaden heeft Sabine Nemez een zó felbegeerd plaatsje aan de academie van de Federale Recherche toegewezen gekregen. Onder leiding van de gerenommeerde profiler Maarten S. Sneijder worden verbanden ontdekt tussen verschillende onopgeloste zaken.
Tijdens het lezen van de eerste bladzijden waan je je gebeiteld voor een actievol en spannend verhaal, maar de plot neemt vrijwel meteen daarna gas terug en richt de schijnwerpers op de hoofdpersonages en de analyse van onopgeloste zaken.
De briljante Maarten S. Sneijder wordt uitvoerig getypeerd. Hij is een cynische misantroop en een onmenselijke klootzak; hij is pompeus, kwetsend, moeilijk, arrogant en heel zelfzeker. Zijn onderzoeksmethoden zijn visionair en niet altijd even orthodox. En toch wil iedereen in zijn cursus zitten en leren van de meester die bovendien wietverslaafd blijkt ten gevolge van zijn clusterhoofdpijn.
Sabine Nemez, houdt zich aanvankelijk nog gedeisd, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en al snel zijn haar koppigheid en eigenzinnigheid niet langer in te tomen.
Met de hoofdpersonages Sneijder, Nemez en Dietz geeft ‘Doodvonnis’ consequent invulling aan het begrip ‘eigenzinnig’.
De bespreking van de onopgeloste cases leidt naar enkele gruwelijke passages: plastisch en/of suggestief komen beelden tot leven, geserveerd met een flinke dot (morbide) cynisme! De auteur heeft zonder twijfel een grote, levensechte en zeer morbide verbeelding die choqueert en terzelfdertijd boeit en dus doet verder lezen. Villen, vierendelen, kannibalisme, … het zijn flinke stompen in de ribben! Hannibal Lecter lijkt heel dichtbij!
Twee verhaallijnen lopen parallel met elkaar terwijl steeds verder wordt afgedaald in de hel; plaats en actie switchen snel tussen Wenen en Wiesbaden. Is er een verband en wat of wie is dat dan? Misleiding keer op keer. Een ware mastermind! Sneijder wil iedereen, student en lezer, meenemen in zijn denkoefeningen en spoort iedereen aan tot out-of-the-box-denken. Weerhaakjes, ze zijn er, maar zich verplaatsen in de zieke geest van een seriemoordenaar is geen sinecure en vraagt veel training. Niet te verwonderen dat Sneijder – om het eufemistisch uit te drukken - een ‘aparte’ profiler is geworden.
‘Doodvonnis’ leest niet zozeer als een spannend verhaal. Het is een puzzel, een denkoefening, waarbij je in het hoofd van de moordenaar moet zien te komen. De ontknoping mag er zijn: ze is verrassend en bewijst bovendien hoe knap de plot is opgebouwd en werd uitgewerkt. Het is dan dat de spanning een aantal keren piekt.
Het verhaal van Maarten S. Sneijder en Sabine Nemez is zeker niet af. De belofte voor meer staat letterlijk op papier. Ik zal erbij zijn!
‘Doodvonnis’ is het tweede deel met Maarten S. Sneijder en Sabine Nemez (Stervensuur – deel 1). Ik las het eerste deel niet maar had niet het idee iets te missen.
4°