Lezersrecensie
Moordende liefde
Beroering in het Tate Modern rond Division II van de vermaarde kunstenares Vanessa Chapman geeft de aftrap voor de plot van ‘Het blauwe uur’. Het werk zou menselijk bot bevatten? Dat Vanessa’s overspelige echtgenoot reeds 20 jaar wordt vermist, is voer voor speculatie. Eén + één = twee? …
James Becker, conservator in dienst bij de Fairburn-stichting en grote fan van Vanessa Chapmans werk, begeeft zich naar het getijdeneiland Eris om daar met Grace Haswell, executeur-testementair van Chapman, de kwestie aan te kaarten en eventueel uit te klaren.
‘Het blauwe uur’ voert heel wat personages ten tonele. De meeste deemsteren al vlug naar de achtergrond waar ze af en toe voor achtergrondruis zorgen. Uiteindelijk draait alles rond drie personages: de overleden Vanessa Chapman, Beck (James Becker), die kampt met schuldgevoelens en steeds beklemd wordt door een vorm van angst, en Grace.
Was Vanessa Chapman werkelijk een verschrikkelijk mens, is Grace echt de boze heks van Eris Island en wat zal Becks idolatrie voor Chapman voor hem persoonlijk betekenen?
Via dagboekfragmenten, input door Grace en Becks eigen zoektocht leert Beck bij over Vanessa’s banden met het eiland, met echtgenoot Julian, met de buitenwereld en last but not least met Grace. Blijven de personages vlak en statisch, de onderlinge relaties daarentegen zijn voortdurend aan schommelingen en verandering toe. Kleuren in al hun verschillende tinten, afhankelijk vanuit welk standpunt en op welk moment waargenomen, bieden een voortschrijdend inzicht op de verhoudingen tussen de personages.
Het is niet eenvoudig om ieders ware kleuren te onderscheiden. Het blauwe uur is dat tijdstip vlak voor zonsopgang en zonsondergang waarbij het in dat schemerige moment van zo’n 10 minuten moeilijk zoniet onmogelijk is om een wolf van een schaap te onderscheiden. Laat dat nu de grootste fout zijn die je op Eris Island kan maken!
‘Het blauwe uur’ staat niet bol van de actie, noch brengt het boek je op het puntje van je stoel. Het boek gaat over al dan niet zichtbare littekens, over een wereld binnendringen waar je niet in thuis hoort. Mooie metaforen gebaseerd op eb en vloed, op de dam die eiland en vasteland verbindt, kunstwerken, …, hinten in de juiste richting. Veel suggestie die je best niet mist. En toch … .
Het boek leest als Division II (ebook p. 5): “over in- en uitsluiting; over wat we verbergen en onthullen; over waar we gul geven en waar we achterhouden en over wat we maken en wat we achterlaten”.
Vanessa was in oorlog met de wereld; ze had tijd nodig om afstand te nemen en het volledige plaatje te zien, om de wolf in schaapskleren te identificeren. Precies zo verging het ook mij. Fijn boek, ‘Het blauwe uur’.
4*
James Becker, conservator in dienst bij de Fairburn-stichting en grote fan van Vanessa Chapmans werk, begeeft zich naar het getijdeneiland Eris om daar met Grace Haswell, executeur-testementair van Chapman, de kwestie aan te kaarten en eventueel uit te klaren.
‘Het blauwe uur’ voert heel wat personages ten tonele. De meeste deemsteren al vlug naar de achtergrond waar ze af en toe voor achtergrondruis zorgen. Uiteindelijk draait alles rond drie personages: de overleden Vanessa Chapman, Beck (James Becker), die kampt met schuldgevoelens en steeds beklemd wordt door een vorm van angst, en Grace.
Was Vanessa Chapman werkelijk een verschrikkelijk mens, is Grace echt de boze heks van Eris Island en wat zal Becks idolatrie voor Chapman voor hem persoonlijk betekenen?
Via dagboekfragmenten, input door Grace en Becks eigen zoektocht leert Beck bij over Vanessa’s banden met het eiland, met echtgenoot Julian, met de buitenwereld en last but not least met Grace. Blijven de personages vlak en statisch, de onderlinge relaties daarentegen zijn voortdurend aan schommelingen en verandering toe. Kleuren in al hun verschillende tinten, afhankelijk vanuit welk standpunt en op welk moment waargenomen, bieden een voortschrijdend inzicht op de verhoudingen tussen de personages.
Het is niet eenvoudig om ieders ware kleuren te onderscheiden. Het blauwe uur is dat tijdstip vlak voor zonsopgang en zonsondergang waarbij het in dat schemerige moment van zo’n 10 minuten moeilijk zoniet onmogelijk is om een wolf van een schaap te onderscheiden. Laat dat nu de grootste fout zijn die je op Eris Island kan maken!
‘Het blauwe uur’ staat niet bol van de actie, noch brengt het boek je op het puntje van je stoel. Het boek gaat over al dan niet zichtbare littekens, over een wereld binnendringen waar je niet in thuis hoort. Mooie metaforen gebaseerd op eb en vloed, op de dam die eiland en vasteland verbindt, kunstwerken, …, hinten in de juiste richting. Veel suggestie die je best niet mist. En toch … .
Het boek leest als Division II (ebook p. 5): “over in- en uitsluiting; over wat we verbergen en onthullen; over waar we gul geven en waar we achterhouden en over wat we maken en wat we achterlaten”.
Vanessa was in oorlog met de wereld; ze had tijd nodig om afstand te nemen en het volledige plaatje te zien, om de wolf in schaapskleren te identificeren. Precies zo verging het ook mij. Fijn boek, ‘Het blauwe uur’.
4*
1
Reageer op deze recensie