Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder

De Spaanse Amaia Salazar volgt met meerdere Europese collega-inspecteurs cursus aan de FBI-Academie in de Verenigde Staten. Tussen de charismatische docent en FBI-agent Dupree en haar ontwikkelt zich een speciale connectie en weinig later maakt de 25 jarige assistent- inspecteur deel uit van Dupree’s team. Tijdens natuurrampen blijkt een seriemoordenaar aan het werk; zijn modus operandi levert hem de bijnaam ‘de componist’ op. Dan arriveert orkaan Katrina in New Orleans, Louisiana: het team zet alles op alles om ‘de componist’ te stoppen.
In de Proloog deelt de 16 jarige Amaia het moment waarop de liefde voor haar vader eindigt. Een pagina verder bevindt de plot zich aan de andere kant van de oceaan in Oklahoma en slaat ‘de componist’ toe onmiddellijk na de doortocht van een tornado.
Dit patroon zal zich vele keren herhalen: de jacht op een seriemoordenaar in de VS afgewisseld met gebeurtenissen uit het verleden van Amaia in Elizondo, in de vallei aan de Baztánrivier in Baskenland, Spanje.
Het personage van Amaia wordt uitvoerig uitgewerkt: passages die getuigen over haar moeilijke jeugd met een psychopathische moeder, een laffe, machteloze vader en tante Engrasi die zich over haar ontfermt wisselen af met gebeurtenissen in de VS in 2005 en tonen een inmiddels karaktervolle assistent-inspecteur. Amaia is eigenwijs op het arrogante af, neemt risico’s en dwingt respect af. Ze denkt out of the box en laat zich leiden door haar intuïtie. Hoewel zo’n personage je voor zich zou kunnen innemen, verdwijnt het gevoel van afstandelijkheid niet. Met dank aan de personen uit haar verleden die haar in de steek lieten.
Het verhaal, of het nu speelt in Elizondo of in Zuid-Louisiana, is doorspekt met oude verhalen, folklore, cajun-bijgeloof, voodoo, goede en veelal kwade geesten, plaatselijke en bovennatuurlijke legenden bevolkt door magische wezens. Het zijn broeinesten van magie waar personages zoals Amaia en Dupree gezegend met een zesde zintuig en doordat ze de hel van binnenuit kennen, hun plaats trachten te vinden. Echter, de introductie van een zombie en de bovennatuurlijke gebeurtenissen zijn zeker niet ieders cup of tea. Het zou een no-go voor dit boek kunnen betekenen.
In feite is ‘Het kille hart’ veel meer dan de opeenvolging van al dan niet vreemde of bovennatuurlijke gebeurtenissen. Het verhaal gaat over mishandeling en medeplichtigheid, over de universaliteit van hoop, angsten en ambities en hoe die benoemd én bedwongen worden en last but not least over de verbinding die er altijd is tussen toen en nu. ‘Het kille hart’ brengt menselijk gedrag gevoed door identieke behoeften, angsten en zorgen in beeld die het begrip van de mens over zijn plaats in de wereld definiëren.
De auteur besteedt veel aandacht aan de setting: licht en donker, geuren en kleuren, beschrijving van de plaatsen delict. Heel veel details zorgen voor een volledig plaatje. Keerzijde hiervan is dat het lang wachten is vooraleer er schot in de plot komt. Heel lang zindert er van alles in het verborgene. Zowat halverwege in het boek is het dan ook even stevig doorpakken en volhouden.
‘Het kille hart’ pakt van bij het begin. Door de ‘uitleggerige’ schrijfstijl is het verhaal niet altijd even onderhoudend, maar de boodschap staat als een huis: hoe je angsten en hoop ook benoemt waar ook ter wereld, er is niks meer universeel dan de mens die zijn plaats in de wereld wil begrijpen en onder woorden brengen.
‘Het kille hart’ is na ‘Beschermengel’ en ‘Erfenis van de botten ‘ het derde deel in de Baztánserie maar kan los van de vorige twee delen gelezen worden.
4*