Wie hongert naar wraak, heeft nooit genoeg te eten (citaat uit ‘Verklooide levens’)

In Duinbergen wordt het onthoofde lichaam van Godelieve Mollet aangetroffen in het echtelijke bed. Haar echtgenoot Elvis Balthazar, van wie elk spoor ontbreek, is volgens Luk Borré de dader. Wanneer Elvis dan uiteindelijk toch opduikt is het volgens de politie-inspecteur dan ook een beklonken zaak. Elvis’ advocaat steekt echter stokken in Borré’s wielen en Luks onwrikbaarheid in het onderzoek zal hem duur komen te staan.
‘Verklooide levens’ telt vier delen. Opmerkelijk is dat elk deel begint met een proloog, telkens vanuit een ander vertelstandpunt. Origineel.
Het boek mist zijn start niet. Knokke staat meteen en helemaal op stelten alsof de pleuris is uitgebroken. De letters op de bladzijden daveren een eerste keer wanneer het voor één van de hoofdpersonages al meteen ‘over en uit’ lijkt te zijn. Als aftrap van het verhaal kan het tellen! En het wordt nog ‘beter’. Wat de speurders ten huize Godelieve Mollet in Duinbergen aantreffen is misdaad in your face. In geuren en kleuren, in een beeld van 360° treft de lezer door de ogen van de speurders een misdaadscène aan die zo gruwelijk is dat ze doet denken aan het werk van de duivel. Veronderstellingen hoe één en ander is gebeurd leveren nog meer morbide beelden op. Het is intens en zeker geen voer voor tere maagjes!
Zoals in alle voorgaande delen van de serie treedt één diender uit de Van Steenestraat 10 nadrukkelijk voor het voetlicht. Deze keer neemt Luk Borré de honneurs waar. Tsja, honneurs. Zijn aanpak van de zaak tilt zijn al moeilijke relatie met overste Mangels naar een nog stekeliger en onaangenamer niveau. De vernedering die hij moet ondergaan kon niet groter zijn. Luk, de doorgaans stuurse, stoere, weinig toegankelijke flik, geeft open vizier over zijn gedachten, zijn verdriet en gemis op persoonlijk vlak en hoe hij het ervaart om door het stof te gaan. Als de witte man van middelbare leeftijd heeft hij het heel moeilijk met zijn positie in de maatschappij en het leven.
Jos Pierreux opent weer alle registers. Hij is een meester in het tot leven brengen van het ‘Knokke-klimaat’. Afgeven op de Blankenbergenaars, de verengelsing van het leven aan de kust, knokkeneren, een kritische blik op de maatschappij met zijn sociale media, wappies, preppers, … . Alles onder woorden gebracht met een benijdenswaardige souplesse, zijn observaties verpakt in mooie beeldende taal die blijft verrassen, maar waar de zee nooit ver weg is. Voor nagenoeg elke situatie dist de auteur een originele one-liner op. Dit alles gelardeerd met een flinke dosis cynisme resulteert in de zo kenmerkende Pierreux-mix. ‘Verklooide levens’ bouwt goed gestructureerd op. In de aanloop naar de oplossing van de misdaad volgen twists die zelfs Luk kippenvel bezorgen elkaar met regelmaat op maar het is pas op het einde dat de zaak zijn geheimen prijsgeeft.
‘Verklooide levens’ is opnieuw een ‘Jos Pierreux’ die garant staat voor enkele uren leesplezier. De feiten zijn gruwelijk, de taal van de auteur des te verfrissend. Jos en Luk hebben het nog steeds!
5 *