Monster verscholen in het zicht

‘Zwijgen is bitter’ is na het geslaagde debuut ‘Ik kan je redden’ het tweede deel in de thrillerserie met Olivia Leroy van Sofie Delporte.
Zondag. Olivia Leroy bevindt zich in een hotelkamer met haar minnaar wanneer ze wordt gebeld door commissaris Goeminne: een man (Peter Maes – 45 j.) en een kind (Kasper Verlinden – 5 j.) worden sinds de vorige avond vermist. De Cel Vermiste Personen start een onderzoek.
Al na amper enkele zinnen is de toon van de plot gezet: de onuitgesproken gevoelens tussen Olivia en haar minnaar in de hotelkamer zijn de voorbode voor nog veel meer dat wordt verzwegen, maar borrelt onder de oppervlakte.
Peter Maes en Kasper Verlinden zijn verdwenen. De auteur laat aan het begin alle mogelijkheden open en schakelt zo handig het brein van de lezer in in de zoektocht naar de twee vermisten alsook naar het mysterie achter de verdwijning. Tijdens die zoektocht maakt de lezer kennis met de overige personages die al dan niet van dichtbij een rol spelen in het leven van de vermisten.
De mist, de bomen en het bos ondersteunen als ‘personages’ het plot en versterken de indruk dat het aanvankelijk koffiedik kijken is in de omstandigheden die hebben geleid tot de verdwijning van Peter en Kasper. De cover kon dus niet beter gekozen zijn.
Nogal wat pistes dienen zich aan en het is moeilijk om door de bomen het bos te zien. Waren er in ‘Ik kan je redden’ de verwijzingen naar Rimbaud, dan popt regelmatig de allusie op een gruwelijk sprookje op in ‘Zwijgen is bitter’. Een bos, van het pad afwijken, …, ja, het sprookje van ‘Roodkapje’ past! Maar wie is de boze wolf?
Flashbacks, (nieuwe) zijsporen voeren denkpistes aan waardoor je telkens denkt het te weten. Mis! De plot blijft verrassen! Zoals de cover suggereert is de impact van het verleden bepalend en dit zowel voor de oplossing van het mysterie als voor een nog betere inkijk in het personage van Olivia Leroy die zich in ‘Zwijgen is bitter’ geconfronteerd weet met enkele crisissen uit haar persoonlijke leven. Er smeult nogal wat in ‘Zwijgen is bitter’. Verwacht geen gruwelijke verminkingen, scènes druipend van het bloed of vergezochte situaties! ‘Zwijgen is bitter’ bouwt op op onderhuidse dreiging en mysterie.
Hoe past moeder en partner Erica Verlinden in de verdwijningszaak? De ‘mist’ over haar aandeel in de feiten blijft heel lang hangen. Wat je van haar weet krijg je uit tweede hand en dan nog … . Ze blijft lange tijd een raadsel en kan bijgevolg op weinig sympathie of medeleven rekenen.
Sofie schrijft in beeldende taal: fijn, suggestief en in ondersteuning van het verhaal. Geen bombarie of taal om taal, maar regelmatig doen zinnen je toch even stilstaan bij de bedenking hoe eenvoudig maar raak één en ander wordt verwoord.
Olivia is van mening dat de oplossing voor een probleem vaak verscholen ligt in de combinatie van details. Neem dat zeker van haar aan. Het is knap opgezet en uitgevoerd. Die details zitten goed of zelfs nonchalant verstopt in de plot en zorgen achteraf voor een aha–momentje. De titel van het boek zit goed verankerd in de plot. ‘Zwijgen’ functioneert in vele betekenissen. De bitterheid die er uit kan resulteren kan in dit verhaal niet gemist worden. Het gehele plaatje van ‘Zwijgen is bitter’ klopt als een bus en losse eindjes worden één na één opgeruimd. Zo heb ik het graag!
4*