Lezersrecensie
'Sommige dingen kunnen het gewicht van woorden niet dragen' pag. 379
Met hoge verwachtingen startte ik met dit boek. Hoge verwachtingen, na het lezen van alle recensies hier op Hebban, maar ook nadat ik mijn eerste boek van Kristin Hannah: ‘de Nachtegaal’, dichtsloeg.
Wat kan deze vrouw schrijven!
Het verhaal wordt heel goed opgebouwd. Je leert Frankie als jongvolwassen vrouw kennen waar ze een beschermde opvoeding heeft genoten en het de bedoeling is dat ze het leven gaat leiden wat van zoveel vrouwen in die tijd verwacht werd. Maar als ze de woorden hoort ‘ook vrouwen kunnen helden zijn’ gooit ze het roer radicaal om en besluit ze, om net als haar broer, naar Vietnam te gaan. Frankie meldt zich aan als verpleegkundige in het leger en vertrekt, hetgeen op veel weerstand stuit bij haar ouders.
De beklemmende sfeer, het leven in de compound, de onvoorspelbaarheid en onzekerheid in een land verscheurd door oorlog worden zo goed beschreven en zo prachtig in de tijd neergezet dat het haast voelt alsof je bij Frankie in het evacuatiehospitaal bent. En naast alle ellende is er ook ruimte voor de liefde die haar door alles heensleept.
'Het leven hier is kort en spijt duurt eeuwig. Misschien is nu gelukkig zijn, voor heel even gelukkig zijn, wel het enige wat we krijgen. Eeuwigdurend gelukt lijkt ontzettend veel gevraagd in een wereld die in brand staat' Pag. 175.
Frankie schrijft brieven naar huis en krijgt steeds meer twijfels over de oorlog en of het wel zo’n goede zaak is.
'Deze plek zou voor altijd een stukje van haar hart innemen. Hier had ze haar plek in de wereld gevonden, en ze was bang dat thuis niet meer was zoals ze wilde dat het was.' Pag. 222
Eenmaal terug in de Verenigde Staten valt Frankie in een zwart gat.
Alle veteranen worden met de nek aangekeken en krijgen geen enkele erkenning voor wat ze hebben doorgemaakt. De toenemende weerstand en protest tegen de oorlog, het politieke klimaat en de gevolgen ervan maken dat Frankie nergens terecht kan met haar verhalen, haar woede en haar verdriet. De dagelijkse worsteling om weer haar plek te vinden, een betekenisvol leven te leiden en de liefde te vinden staat centraal in het indrukwekkende tweede deel van dit boek.
‘Woede? Dat was maar een verre schaduw in de horizon van haar verdriet.’ Pag. 254
Dit verhaal is rauw, intens en meeslepend met een diepere laag en goed uitgewerkte personages. Ik ben zo ontzettend onder de indruk en geraakt door haar beeldende manier van schrijven, dat de boeken van Kristin Hannah voor mij sowieso een auto-read gaan worden.
Wat kan deze vrouw schrijven!
Het verhaal wordt heel goed opgebouwd. Je leert Frankie als jongvolwassen vrouw kennen waar ze een beschermde opvoeding heeft genoten en het de bedoeling is dat ze het leven gaat leiden wat van zoveel vrouwen in die tijd verwacht werd. Maar als ze de woorden hoort ‘ook vrouwen kunnen helden zijn’ gooit ze het roer radicaal om en besluit ze, om net als haar broer, naar Vietnam te gaan. Frankie meldt zich aan als verpleegkundige in het leger en vertrekt, hetgeen op veel weerstand stuit bij haar ouders.
De beklemmende sfeer, het leven in de compound, de onvoorspelbaarheid en onzekerheid in een land verscheurd door oorlog worden zo goed beschreven en zo prachtig in de tijd neergezet dat het haast voelt alsof je bij Frankie in het evacuatiehospitaal bent. En naast alle ellende is er ook ruimte voor de liefde die haar door alles heensleept.
'Het leven hier is kort en spijt duurt eeuwig. Misschien is nu gelukkig zijn, voor heel even gelukkig zijn, wel het enige wat we krijgen. Eeuwigdurend gelukt lijkt ontzettend veel gevraagd in een wereld die in brand staat' Pag. 175.
Frankie schrijft brieven naar huis en krijgt steeds meer twijfels over de oorlog en of het wel zo’n goede zaak is.
'Deze plek zou voor altijd een stukje van haar hart innemen. Hier had ze haar plek in de wereld gevonden, en ze was bang dat thuis niet meer was zoals ze wilde dat het was.' Pag. 222
Eenmaal terug in de Verenigde Staten valt Frankie in een zwart gat.
Alle veteranen worden met de nek aangekeken en krijgen geen enkele erkenning voor wat ze hebben doorgemaakt. De toenemende weerstand en protest tegen de oorlog, het politieke klimaat en de gevolgen ervan maken dat Frankie nergens terecht kan met haar verhalen, haar woede en haar verdriet. De dagelijkse worsteling om weer haar plek te vinden, een betekenisvol leven te leiden en de liefde te vinden staat centraal in het indrukwekkende tweede deel van dit boek.
‘Woede? Dat was maar een verre schaduw in de horizon van haar verdriet.’ Pag. 254
Dit verhaal is rauw, intens en meeslepend met een diepere laag en goed uitgewerkte personages. Ik ben zo ontzettend onder de indruk en geraakt door haar beeldende manier van schrijven, dat de boeken van Kristin Hannah voor mij sowieso een auto-read gaan worden.
1
Reageer op deze recensie